Στις 7:15 το πρωί του Σαββάτου και με πολύ καλό καιρό ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν σχεδόν γεμάτα για το μετρό του Αιγάλεω, απ΄ όπου πήραμε αρκετούς φίλους. Κάναμε τη στάση μας για καφεδάκι, ξεκούραση και άλλες ... ανάγκες στο 90ό χλμ. της Εθνικής Αθηνών – Λαμίας και κατευθυνθήκαμε προς την Κάτω Παύλιανη και τον Πανουργιά στη συνέχεια. Το χωριό αυτό, που πήρε το όνομά του από τον οπλαρχηγό της επαρχίας των Σαλώνων που γεννήθηκε εδώ και διακρίθηκε στον αγώνα του ΄21, είναι χτισμένο στα 1060 μ. στις πλαγιές της Γκιώνας και παλιά λεγόταν Δρέμισσα αλλά και Κοτρώνα, εξαιτίας των πολλών βράχων που το περιτριγυρίζουν. Φωτογραφηθήκαμε μπροστά στο μνημείο του σημαντικού οπλαρχηγού στην αρχή του χωριού και όσοι επρόκειτο να πεζοπορήσουν εξοπλίστηκαν και ξεκίνησαν όλοι μαζί τη μεγάλη των 4 και τη μικρή των 3 ωρών. Κάποιοι βέβαια από τους δεύτερους μπήκαν στο πούλμαν μαζί με όσους θα έκαναν τους « τουρίστες » και πήγαν ως το καταφύγιο στις Βρύζες, απ΄όπου θα περνούσαν όλοι οι περιπατητές. Εκεί απόλαυσαν το καφεδάκι τους ή τη σοκολάτα ή ακόμα καλύτερα ένα φρέσκο χυμό από ρόδι μέσα από τα τζαμωτά του καταφυγίου, με θέα το πάρκο περιπέτειας και τα αλογάκια που φιλοξενεί. Η ατμόσφαιρα μέσα σε αυτό ήταν πολύ « ζεστή », όχι μόνο γιατί άναβε η σόμπα, αλλά και λόγω της όμορφης διακόσμησης του χώρου. Οι πεζοπόροι στην αρχή περπάτησαν σε δασικό δρόμο και στη συνέχεια μπήκαν σε ανηφορικό μονοπάτι μέσα σε πευκοδάσος. Ύστερα από μια ώρα περίπου φτάσαμε όλοι στο πλάτωμα όπου βρίσκεται το καταφύγιο. Εδώ οι ομάδες χώρισαν και οι μεν « μεγάλοι » και « γενναιότεροι » ξεκίνησαν το ανέβασμα στο  Πυργάκι και ύστερα θα κατέβαιναν προς Αγία Τριάδα και Αισθητικό Δάσος Παύλιανης, οι δε λοιποί, 24 συνολικά άτομα, της μικρής πεζοπορίας, ξεκίνησαν για Αγ. Τριάδα και διάσχιση μόνο της Ρεματιάς.

Η πρώτη ομάδα ακολούθησε ένα ανηφορικό μονοπάτι μέσα στο πευκοδάσος και μέσα από μια ρεματιά συνάντησαν μετά από λίγο το δασικό δρόμο που ανεβαίνει στο Πυργάκι. Σε μια ώρα φτάσαμε στην κορυφή και καθίσαμε πάνω στις πέτρες να ξεκουραστούμε. Σε λίγο βγήκαν τα τσιπουράκια,  οι ξηροί καρποί και ό,τι άλλο ο καθένας κουβαλούσε στο σακίδιο.

Ήταν σχεδόν μεσημέρι και ο ήλιος έλαμπε. Απέναντί μας βλέπαμε τη σκεπασμένη από τα  χιόνια Γκιώνα και σχεδιάζαμε το πότε θα την επισκεφτούμε. Αφού βγάλαμε φωτογραφίες, αποφασίσαμε να μη γυρίσουμε από το χωματόδρομο, αλλά ψάχνοντας για περιπέτεια να κατέβουμε ελεύθερα την απότομη πλαγιά ανάμεσα στα έλατα. Στην αρχή κάποιοι δυσκολεύτηκαν, αλλά στη συνέχεια βρήκαν τον τρόπο κάνοντας μικρά ζιγκ ζακ( τραβέρσες).  Το ωραιότερο όμως της υπόθεσης ήταν  όταν κατεβήκαμε μέσα στα έλατα : κοιτώντας προς την κορυφή βλέπαμε τις ακτίνες του ήλιου να περνάνε ανάμεσα από τους κορμούς και να διαχέονται  και να φτιάχνουν ένα ειδυλλιακό  τοπίο!Μείναμε λίγο να χαζέψουμε το μοναδικό αυτό φαινόμενο, πήραμε κάποιες φωτογραφίες και ... να ΄μαστε σχεδόν σε μια ώρα στην είσοδο του Αισθητικού δάσους της Παύλιανης.

Η διάσχιση της ρεματιάς του εντυπωσιακού πράγματι αισθητικού δάσους, όπως το έχει πλάσει η φύση, αλλά και όπως το έχουν διαμορφώσει οι κάτοικοι της Παύλιανης, με το μεράκι και το χιούμορ τους, ήταν μια ευχάριστη πεζοπορία για όλους. Το νερό που κυλούσε σχετικά λιγοστό στο ρέμα, αλλά τα μανιτάρια μπόλικα, είτε πάνω σε δέντρα φυτρωμένα είτε σε κάποιες γωνιές είτε « προκλητικά » πάνω στο μονοπάτι που ακολουθούσαμε. Καθώς πλησιάζαμε προς το τέλος του δάσους τα παιχνίδια και οι αθλητικές εγκαταστάσεις έκαναν την εμφάνισή τους όλο και πιο συχνά. Όσοι είχαμε ξανακάνει τη διαδρομή διαπιστώναμε με έκπληξη τις αλλαγές στο τοπίο αλλά και τις προσθήκες σε χιουμοριστικές ταμπελίτσες και λοιπές υποδομές για αθλοπαιδιές. Η δροσιά αρκετή όσο προχωρούσε η ώρα, μια και είχε ήδη συννεφιάσει, αλλά και λόγω της πυκνής βλάστησης. Προχωρούσαμε αργά, μαζεύοντας πού και πού κανένα χορταράκι, κεδροκούκουτσα, μανιταράκια, κόβοντας και λίγα κλαράκια γκι  ή έλατου, για να στολίσουμε το σπίτι μας επιστρέφοντας.Κάναμε την τελική μας στάση στο άπλωμα με τη βρυσούλα, την ψησταριά και το «τελεφερίκ » πάνω από το ποταμάκι, ρέμα του Ασωπού, και ανηφορίσαμε προς την άσφαλτο που θα μας οδηγούσε στην Άνω Παύλιανη. Φυσικά κοντά στην έξοδο από τη ρεματιά περάσαμε από τα πάρκο υδροκίνησης με τα μαντάνια, τις νεροσυρμές ( για τα μάλλινα ρούχα ), την ντριστέλα, το νεροπρίονο ( για την άλεση δημητριακών ), το γεφυράκι που πρόσφατα δημιουργήθηκε, ώστε να μπορεί κανείς να περνάει από εκεί και να ανεβαίνει προς το χωριό, με τις νέες χιουμοριστικές ταμπελίτσες κι εδώ.

Κάποιοι κατηφόρισαν προς την Κάτω Παύλιανη για φαγητό, ενώ οι περισσότεροι πήραμε το δρόμο προς τα πάνω την ώρα που μέσα στη ρεματιά ακούγονταν ήδη οι « μεγάλοι » μας, με τους οποίους συναντηθήκαμε στις γραφικές ταβέρνες του χωριού, αφού περάσαμε από την εκκλησία του Αγ. Αθανασίου, του 19^ου αι. με το καμπαναριό, στο χτίσιμο του οποίου έχουν χρησιμοποιηθεί και αρχιτεκτονικά μέλη από το δωρικό ναό ψηλά στην Πυρά του Ηρακλέους. Εκεί κοντά ήταν και η πλατεία με τον υπεραιωνόβιο πλάτανο και λίγο πιο πέρα το παλιό πέτρινο Δημοτικό Σχολείο.Εντύπωση μας έκαναν κάποιες « εικαστικές»  παρεμβάσεις κατοίκων του χωριού με ταλέντο καλλιτεχνικό, απ΄ό,τι φαίνεται, όπως μαύρες φιγούρες πάνω σε τοίχους ή σε ξύλινες πόρτες, με πραγματική έμπνευση όμως, μια και εκμεταλλεύονταν ακόμα και στοιχεία προϋπάρχοντα πάνω στο « φόντο ».

Η ατμόσφαιρα ζεστή και τα εδέσματα νόστιμα και η παρέα καλή. Γι΄αυτό και αργήσαμε λίγο να φύγουμε από εκεί. Γύρω στις 6 όμως αναχωρούσαμε όλοι για Νίκαια ευχαριστημένοι από όσα « μας έδωσε το ωραίο ταξίδι ». Μια στάση μόνο στο 90ό πάλι για τουαλέτα, ρυζογαλάκι, γιαουρτάκι ή και παγωτάκι ακόμα, και πίσω στην πόλη και τη ρουτίνα πάλι, αλλά με μπαταρίες στο φουλ, για να μπορέσουμε να αντέξουμε άλλη μια βδομάδα ως την επόμενη εκδρομή...  

{gallery}2014/ekdromi13.12.14{/gallery}