Την Κυριακή, 15 Φεβρουαρίου, περπατήσαμε στα χιονισμένα μονοπάτια του Παρνασσού ,  το  βουνό με το ξακουστό μαντείο των Δελφών αφιερωμένο στο θεό του φωτός Απόλλωνα, το χιονοδρομικό κέντρο  και τον Εθνικό Δρυμό με την πλούσια χλωρίδα και πανίδα του.  Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια  και, αφού πήραμε αρκετούς φίλους μας από το μετρό Αιγάλεω, κατευθυνθήκαμε προς την Εθνική Αθηνών-Λαμίας. Κάναμε μια μικρή στάση στο 90ο χιλιόμετρο και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο για Λειβαδιά. Περάσαμε την Αμφίκλεια (Δαδί) και  συνεχίσαμε  προς τη  βόρεια πλευρά του Παρνασσού.

Ψηλά φαίνονταν οι χιονισμένες κορφές, με τις πιο ψηλές τη Λιάκουρα στα 2.457 μ., και το  Γεροντόβραχο στα 2.367 μ. και ανάμεσά τους πολλές χαμηλότερες. Ανεβήκαμε σχεδόν μέχρι το Χιονοδρομικό κέντρο του Παρνασσού  τη «Φτερόλακα».

Από εδώ είχαμε προγραμματίσει δύο διαδρομές. Η μία ομάδα  θα κατέβαινε  μέχρι την Αμφίκλεια, ενώ η δεύτερη θα έφτανε μέχρι τις κατασκηνώσεις. Σε ένα πλάτωμα, κοντά στο Μετόχι ,  ετοιμαστήκαμε, βάλαμε ζεστά ρούχα, γάντια , σκουφιά, μπατόν   και γκέτες  και ξεκινήσαμε τη διαδρομή μας στο χιόνι σε ένα όμορφο μονοπάτι μέσα σε μια ρεματιά κάτω από τα χιονισμένα έλατα. Ακολουθώντας τα κόκκινα σημάδια αλλά και τις κορδέλες που έβαλε η ομάδα ανίχνευσης την προηγούμενη μέρα, πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι  που οδηγεί στην Αμφίκλεια.  

Ο καιρός πολύ καλός, ό,τι πρέπει για χειμερινή πορεία, με τον ήλιο να μας ζεσταίνει αρκετά, καθώς περπατούσαμε μέσα στο χιόνι. Περπατήσαμε αρκετή ώρα κάτω από τα χιονισμένα έλατα μέσα στο κατάλευκο τοπίο, δίπλα σε ένα ρέμα με πανέμορφα ξύλινα γεφυράκια. Πού και πού  έσπαγε τη σιωπή  του τοπίου κάποιο φτερούγισμα ή κελάιδισμα κάποιου πουλιού του δάσους. Φτάνοντας στο εκκλησάκι του Αγιάννη καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και να πάρουμε κάποιες δυνάμεις βγάζοντας ο καθένας από το σακίδιο του ό,τι είχε φέρει μαζί του, ένα σάντουιτς ή  τοστ, ένα φρούτο,  ξηρούς καρπούς ή  κανένα τσιπουράκι και ξεκινήσαμε πάλι.

 Αργότερα στη συντροφιά μας προστέθηκαν και άλλοι δυο φίλοι , δυο συμπαθητικά σκυλάκια  από μια παρακείμενη στάνη που μας συνόδευσαν για αρκετή ώρα πηγαίνοντας μπροστά, για να μας δείχνουν το μονοπάτι. Έτρεχαν αριστερά και δεξιά μέσα στο χιόνι, ακολουθώντας τα ίχνη και τις μυρουδιές από κάποιο ζωάκι του δάσους. Κατεβαίνοντας χαμηλότερα το  χιόνι άρχισε να λιγοστεύει και σε κάποια σημεία άρχισαν να φαίνονται οι πέτρες και τα βράχια.

 Η θέα προς τα ψηλά πολύ όμορφη αγναντεύοντας τις απότομες πλαγιές του Παρνασσού. Περάσαμε δίπλα από τις εγκαταστάσεις των παιδικών κατασκηνώσεων και συνεχίσαμε τη δύσκολη κατηφορική πορεία μας προσέχοντας, γιατί το βρεγμένο μονοπάτι γλίστραγε παρά πολύ.

Το πούλμαν παρέλαβε τους πεζοπόρους της μικρής διαδρομής κοντά στις κατασκηνώσεις, ενώ οι υπόλοιποι συνέχισαν μέχρι την Αμφίκλεια. Φτάνοντας στην πάνω μεριά του χωριού κοντά στο χαρακτηριστικό σταυρό αντικρίσαμε το όμορφο χωριό με τις χαρακτηριστικές του στέγες με κεραμίδι.Κάναμε ένα μικρό κύκλο και καταλήξαμε στο πάνω μέρος του χωριού μετά από μια κουραστική κατάβαση  αρκετών ωρών. Στην πλατεία του χωριού, αφού βάλαμε καθαρά ρούχα και παπούτσια, αράξαμε στις ταβέρνες και στις καφετέριες για φαγητό και ξεκούραση. Οι λιγοστοί τουρίστες μας, αφού επισκέφτηκαν τη μονή Δαδίου, κατέληξαν και αυτοί στο χωριό και πέρασαν την ώρα τους κάνοντας κοντινές βόλτες βλέποντας τα διάφορα αξιοθέατα της περιοχής και τα μουσεία Άρτου και επαγγελμάτων. Κάποιοι περπάτησαν στη γύρω περιοχή, συλλέγοντας στο δρόμο τους όλων των ειδών τα χόρτα που πλουσιοπάροχα δίνει η Ελληνική γη ειδικά αυτή την εποχή. Οι περισσότεροι καθίσαμε στην πλατεία του χωριού,  απολαμβάνοντας τον ήλιο,  και στις 6 το απόγευμα μπήκαμε στο πούλμαν και πήραμε το δρόμο της επιστροφής μας για τη Νίκαια.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•