Ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν από τη Νίκαια το πρωί της Τρίτης, 24-3-15, τα οποία γέμισαν σχεδόν στο μετρό του Αιγάλεω, με τους πεζοπόρους το ένα και το άλλο με τους “τουρίστες” μας. Σταματήσαμε για λίγο ξεμούδιασμα, καφεδάκι και άλλες ... ανάγκες στην “ Αλέα ” και κατευθυνθήκαμε προς τη Δάφνη, απ΄όπου συνήθως αρχίζουν διάφορες δραστηριότητες, όπως canoe-kayak και rafting.

Το πούλμαν με τους τουρίστες παρέμεινε εδώ για 20΄ περίπου για φωτογραφίες και ανίχνευση του σημείου εκκίνησης για τις παραπάνω δραστηριότητες. Ακολούθως περνώντας από το ήσυχο χωριό Μουριά, επισκέφθηκε την τεχνητή λίμνη του Λάδωνα και το εντυπωσιακό φράγμα του. Ο Λάδωνας είναι ο κυριότερος παραπόταμος του Αλφειού και η ομώνυμη λίμνη, που έχει σχήμα φιδιού, δημιουργήθηκε το 1995 με την κατασκευή του φράγματος από τη Δ.Ε.Η. και βρίσκεται ανάμεσα στα Λαγκαδινά βουνά και στο Αφροδίσιο όρος. Λόγω του ότι η στάθμη του νερού ήταν ψηλά, δεν μπορέσαμε να δούμε το περίφημο “ γεφύρι της Κυράς”, που χρονολογείται στο 13^ο αι. και κάποτε διευκόλυνε την επικοινωνία μεταξύ βόρειας και νότιας Πελοποννήσου. Το φράγμα ολοκληρώθηκε το 1955 και η κατασκευή του, από ιταλική εταιρεία, εντάχθηκε στις αποζημιώσεις της Ιταλίας από το Β΄Παγκόσμιο πόλεμο προς τη χώρα μας. Φωτογραφηθήκαμε, κάναμε τη βόλτα μας και φύγαμε για τη Δήμητρα. Στο δρόμο είχαμε την ευκαιρία να δούμε από ψηλά το Υδροηλεκτρικό εργοστάσιο της Δ.Ε.Η. με την είσοδο της σήραγγας που μεταφέρει την απαιτούμενη ποσότητα νερού στους υδροστροβίλους να προβάλει μέσα από το βουνό.

Η Δήμητρα ( παλιά Διβρίτσα, που σημαίνει μέρος με πολλά νερά ) είναι ένα πανέμορφο χωριό της ορεινής Αρκαδίας, που οφείλει το όνομά του στο αρχαίο ιερό της Ελευσίνιας ή Αλουσίας Δήμητρας. Εδώ συναντηθήκαμε με τους πεζοπόρους από το 2^ο πούλμαν, οι οποίοι, αφού γευμάτισαν πολύ ελαφρά, ξεκίνησαν το κατέβασμα στο φαράγγι προς τη μονή Κλειβωκάς. Περπάτησαν σε ένα παλιό σε πολλά σημεία πλακόστρωτο μονοπάτι πού φτάνει μέχρι  το Λάδωνα. Έφτασαν σε ένα παλαιό πέτρινο γεφυράκι , όπου και έβγαλαν φωτογραφίες και στη συνέχεια πήραν το μονοπάτι δίπλα στο ποτάμι και περπάτησαν για αρκετή ώρα δίπλα στα πρασινογάλαζα νερά του ποταμού. Η μέρα  ανοιξιάτικη με τα τη φύση να ξυπνάει από το Χειμωνιάτικο ύπνο της και να ευωδιάζει γύρω της λογιών λογιών μυρουδιές. Στις όχθες του ποταμού εγκαταλελειμμένοι νερόμυλοι, που κάποτε έδιναν ζωή στο τόπο και σήμερα μισογκρεμισμένοι όπου στα χαλάσματα πλανώνται οι μύθοι με διάφορα ξωτικά.  Παντού στις όχθες του ποταμού η μυρωδιά της δάφνης που βρίσκεται άφθονη στο Λάδωνα. Αφού περπάτησαν σχεδόν δυο ώρες πήραν το δρόμο της επιστροφής. Η διαδρομή τώρα ανηφορική και πιο δύσκολη αλλά τελικά όλοι ένας μετά τον άλλον έφτασαν και  κουρασμένοι εύρισκαν ξεκούραση στο πεζούλι κάτω από τον  πλάτανο στη μικρή πλατεία του χωριού. Γευματίσαμε όλοι μαζί σε κάποιο από τα 2-3 μαγαζάκια που διαθέτει το χωριό, περπατήσαμε μέσα τα δρομάκια με τα πετρόκτιστα αρχοντικά και τον Αγιονικόλα με το ψηλό καμπαναριό αλλά και λίγο πιο έξω από το χωριό, ώσπου να φτάσει η ώρα της αναχώρησής μας.

Φύγαμε από εδώ για τον Πύργο, όπου τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, στο ξενοδοχείο Letrina. Όσοι ήθελαν έκαναν μια βόλτα στην πόλη που κάποτε άκμαζε εξαιτίας του εμπορίου της σταφίδας , στη διάρκεια της οποίας θαύμασαν τα νεοκλασικά κτίρια της πάλαι ποτέ Δημοτικής Αγοράς ( έργο ίσως του Ερνέστου Τσίλερ ), τώρα Αρχαιολογικό Μουσείο, το θέατρο Απόλλων ( πιθανόν και αυτό έργο του Τσίλερ ), που γνώρισε μεγάλες δόξες την εποχή της ακμής της πόλης, την κεντρική πλατεία με το Λάτσειο Δημαρχειακό Μέγαρο, τη Μητρόπολη του Αγ. Νικολάου, την ασυνήθιστη Αγία Κυριακή με το βυσσινί χρώμα εξωτερικά, που συνδυάζει στοιχεία βυζαντινού και γοτθικού ρυθμού (!). Πολλά και τα αρχοντικά που κοσμούν την πόλη, σημάδι του πλούτου ενός άλλου καιρού. Περίεργο και πρωτότυπο πράγματι το μαρμάρινο Μνημείο της δραχμής, που κοσμεί μια γωνιά κοντά στην αλλόκοτη εκκλησία της Αγ. Κυριακής. Μετά το δείπνο στο ξενοδοχείο άλλοι πήγαν αμέσως για ξεκούραση και άλλοι βγήκαν για μια σύντομη βόλτα στην πόλη, την “ πόλη της δημιουργίας ”, μια και εδώ διεξάγεται κάθε Δεκέμβρη το Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά και νέους.

Την επόμενη μέρα, επέτειο της έναρξης της Επανάστασης του 1821, αφού πήραμε το πρωινό μας, φύγαμε, με δυνατή βροχή μάλιστα , όλοι μαζί, πεζοπόροι και τουρίστες, για την αρχαία Ολυμπία, την “κοιτίδα του ωραίου“, όπου ξεναγηθήκαμε μέσα στο πούλμαν από μια εξαιρετική ξεναγό, η οποία κατόρθωσε, με τις περιγραφές και τις αφηγήσεις της, να ζωντανέψει και τον ίδιο τον αρχαιολογικό χώρο αλλά και το πνεύμα τον Ολυμπιακών αγώνων της αρχαιότητας, ώστε με αυτόν τρόπο να αισθανόμαστε ότι αναπληρώνουμε την επίσκεψη στο χώρο και το Μουσείο, εφόσον ήταν κλειστά λόγω αργίας. Μετά την ωραία και παραστατικότατη ξενάγηση κατευθυνθήκαμε στα Λουτρά Καϊάφα, γνωστά για τις θεραπευτικές τους ιδιότητες από την αρχαιότητα. Τα βρήκαμε κλειστά όμως κι αυτά λόγω της ημέρας προφανώς. Αφού κάναμε μια βόλτα γύρω από την ομώνυμη λίμνη, πήραμε το δρόμο για το κοσμοπολίτικο ψαροχώρι, το Κατάκολο, από όπου έφευγαν άλλοτε τα πλοία φορτωμένα με ο “χρυσάφι” της Ηλείας, τη σταφίδα. Εδώ κατέληγε μάλιστα και σιδηροδρομική γραμμή που συνέδεε τον Πύργο με το λιμάνι. Άλλη η πηγή του πλούτου σήμερα για το Κατάκολο, αφού οι παλιές σταφιδαποθήκες έχουν μετατραπεί σε γραφικές ψαροταβέρνες και άνετα καφέ κι αφού εδώ αράζουν κάθε καλοκαίρι πολλά κρουαζιερόπλοια, κυρίως από την Ιταλία, καθιστώντας έτσι το Κατάκολο τη μεγαλύτερη πύλη τουριστών κρουαζιέρας στην Ελλάδα.Λίγο πριν το Κατάκολο επισκεφτήκαμε το μοναστήρι της Παναγίας της Σκαφιδιάς. Η Μονή Σκαφιδιάς, η “ Παναγιά της θάλασσας ”, όπως επίσης λέγεται, κτίστηκε το 10^ο αι. μ.Χ. και διαθέτει αξιόλογη αρχιτεκτονική, καθώς και ανεκτίμητους θησαυρούς. Μοιάζει με αληθινό φρούριο με τους πύργους του και την οχύρωσή του και αποτελεί ένα από τα πιο πολύτιμα μεσαιωνικά “ κειμήλια ” της Ηλείας.

Οι καλόγριες, αν και μεσημέρι, μας υποδέχτηκαν, άνοιξαν την εκκλησία και αφού προσκυνήσαμε και θαυμάσαμε τους ανεκτίμητους θησαυρούς της, φύγαμε για το Κατάκολο. Εδώ γευματίσαμε σε κάποια από τις ταβέρνες και κάναμε τη βόλτα μας στα γραφικά στενάκια του χωριού.Επισκεφθήκαμε τα δύο πολύ ενδιαφέροντα μουσεία, το Μουσείο Αρχαίων Ελληνικών Oργάνων, στο πρώην σπίτι του εφοπλιστή Γιάννη Λάτση, και το Μουσείο Aρχαίας Ελληνικής Tεχνολογίας, όπου ξεναγηθήκαμε δωρεάν. Όλα τα εκθέματα και στα 2 μουσεία είναι κατασκευασμένα με πολύ μεράκι από τα χέρια του Κώστα Κοτσανά και επιπλέον λειτουργούν κανονικότατα! Επιστρέφοντας κάναμε μια στάση στην περιοχή του Αγίου Ανδρέα, πολιούχου της Πάτρας. Προσκυνήσαμε τόσο στον παλιό όσο και στον καινούριο μεγαλοπρεπή ναό με την κάρα του Αγίου, λείψανα του Σταυρού του μαρτυρίου του και άλλα κειμήλια.

Άλλη μια στάση, σύντομη αυτή τη φορά, έγινε στον Ισθμό και φύγαμε για Νίκαια, όπου ήμαστε γύρω στις 10 το βράδυ.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•