- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 01 Ιουνίου 2015 01 Ιουνίου 2015
Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια την Παρασκευή της Πρωτομαγιάς, στις 7 το πρωί, με ένα πούλμαν, το οποίο γέμισε εντελώς στο μετρό του Αιγάλεω, με κατεύθυνση προς Κόρινθο, όπου σταματήσαμε για λίγο, για τις άμεσες ανάγκες μας. Μια 2η στάση κάναμε στη Μεγαλόπολη τελικά, γύρω από την πλατεία της οποίας υπήρχαν αρκετά καταστήματα για καφεδάκι, καλό γαλακτομπούρεκο και ό,τι άλλο χρειαζόμαστε. Η πόλη αυτή ιδρύθηκε το 370 π.Χ. από το Θηβαίο στρατηγό Επαμεινώνδα, μετά την επιτυχημένη για τους Θηβαίους μάχη των Λεύκτρων, από απελεύθερους είλωτες αλλά και Αρκάδες από τις γύρω περιοχές, για να αποτελέσει το “αντίπαλον δέος” της Σπάρτης. Σήμερα είναι μια σύγχρονη πόλη και είναι γνωστή ιδιαίτερα για την εξόρυξη λιγνίτη από τη Δ.Ε.Η. και τα μεγάλα θερμοηλεκτρικά εργοστάσια που ιδρύθηκαν από τη δεκαετία του 1960 και πέρα. 
Κατευθυνθήκαμε έπειτα προς το Μανιάκι και συγκεκριμένα τη θέση “ Ταμπούρια ”, στο λόφο όπου βρίσκεται ανδριάντας του Παπαφλέσσα και η πυραμίδα-μνημείο της θρυλικής “ Λεωνίδειας ” μάχης που διεξήχθη εδώ στις 20 Μαΐου του 1825, όταν ο ρασοφόρος αγωνιστής και πολιτικός Γρηγόριος Δικαίος Παπαφλέσσας προσπάθησε να αναχαιτίσει τις δυνάμεις του Τουρκοαιγύπτιου Ιμπραήμ και έπεσε ηρωικά μαχόμενος μαζί με τους λίγους συναγωνιστές του. Και ο ίδιος ο Ιμπραήμ λέγεται πως αναγνώρισε τη γενναιότητά του και ανέβηκε σε μια πέτρα και τον φίλησε νεκρό στο μέτωπο. Κοντά στο μνημείο βρίσκεται και η εκκλησία της Αγιανάστασης, όπου φυλάσσονται, κατά την παράδοση τα οστά του Παπαφλέσσα. Φεύγοντας σταματήσαμε για λίγο, για να αποτίσουμε φόρο τιμής, μπροστά στον ανδριάντα του ήρωα στην είσοδο του χωριού, στο οποίο έχει ιδρυθεί και το “Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο Παπαφλέσσας”. Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να το δούμε, γιατί ήταν κλειστό.
Φύγαμε έπειτα για την Πύλο, περνώντας από τη Χώρα και το ονομαστό Μουσείο της, κοντά στην οποία βρίσκεται το περίφημο Ανάκτορο του Νέστορος, το καλύτερα σωζόμενο Μυκηναϊκό ανάκτορο, με την αίθουσα του θρόνου, τον πήλινο λουτήρα, τις πολύχρωμες τοιχογραφίες και πολλές πήλινες πινακίδες της Γραμμικής Β γραφής. Πολλά ευρήματα από αυτό το σπουδαίο ανάκτορο, μαζί με άλλα, επίσης σημαντικά, εκθέματα, βλέπει κανείς στο Μουσείο της Χώρας, το οποίο λόγω της αργίας της Πρωτομαγιάς ήταν κλειστό.
Στην Πύλο, την κατάμεστη από κόσμο λόγω της ημέρας σταματήσαμε για γεύμα, βόλτες στα στενά και γύρω από το κάστρο της ή και για μπάνιο ακόμα στη θάλασσα. Φύγαμε από εκεί νωρίς το απόγευμα για Κυπαρισσία και το ξενοδοχείο “Απόλλων”, όπου θα καταλύαμε τα επόμενα δύο βράδια. Εντυπωσιακή η υποδοχή που μας έγινε με ένα ποτήρι δροσερό χυμό πορτοκαλιού στη ρεσεψιόν!
Αφού πήραμε τα δωμάτιά μας και ξεκουραστήκαμε για λίγο μπήκαμε πάλι στο πούλμαν, γύρω στις 7 και κάτι για την Άνω Πόλη της Κυπαρισσίας και το Κάστρο της Αρκαδιάς. Αρκαδιά λεγόταν στο 10 – 11ο αι. η Κυπαρισσία από τους πολλούς Αρκάδες που αναγκάστηκαν σε δύσκολους καιρούς να εγκαταλείψουν την κακοτράχαλη γη τους και να εγκατασταθούν εδώ. Το πούλμαν μας άφησε χαμηλά στη Νέα πόλη, την πιο πρόσφατη, η οποία φθάνει μέχρι την ακτή με άρτια ρυμοτομία, και ανηφορίσαμε με τα πόδια προς τη διατηρητέα βυζαντινή και ενετική Άνω Πόλη, κόσμημα της οποίας αποτελεί το “Κάστρο των Γιγάντων” ή “Κάστρο της Αρκαδιάς” . Περάσαμε μπροστά και από το μνημείο της Αρκαδιανής μητέρας.
Η Άνω πόλη διαθέτει τα χαρακτηριστικά μιας τυπικής πόλης όψιμης μεταβυζαντινής εποχής, με τα στενά πλακόστρωτα δρομάκια, την πυκνή δόμηση, τις κρήνες, τα εκκλησιαστικά μνημεία και ενδιαφέροντα δείγματα οικιών, όπως αυτή με το σαχνισί (κλειστό μπαλκονάκι για καθιστικό) και πλήθος ξυλόγλυπτων διακοσμητικών στοιχείων. Εντοπίσαμε ερείπια από τουρκικά λουτρά ( χαμάμ ), από τζαμί, τουρκικές αλλά και νεότερες κρήνες, όπως η Σταφιδόβρυση και η Παζαρόβρυση. Ανεπανάληπτη η θέα από το “μπαλκόνι της Κυπαρισσίας ” και προς τη θάλασσα, σε μια πολύ όμορφη ώρα της ημέρας, ομολογουμένως, αλλά και προς το όρος Αιγάλεω ή Ψυχρό, όπου βλέπαμε, λίγο ψηλότερα, τη Δεξαμενή της Κυπαρισσίας, χτισμένη από την Τουρκοκρατία, και κάπως μακρύτερα τη Μονή Γενεσίου της Θεοτόκου Κατσιμικάδος. Το Κάστρο υπήρχε από τα βυζαντινά χρόνια, αλλά ενισχύθηκε αρχικά από τους Φράγκους στις αρχές του 13ου αι. και πιο συστηματικά από τους Ενετούς έπειτα. Έπεσε όμως στα χέρια των Τούρκων από το 1460 ως το 1685, οπότε και πρόσθεσαν σ΄αυτό λίγα συμπληρωματικά στοιχεία. Αργότερα το κατέλαβαν πάλι οι Ενετοί. Εντύπωση προξενεί ο “Πύργος του Ιουστινιανού” στην ανατολική πλευρά, που σώζεται αρκετά καλά. Το υπαίθριο θεατράκι που υπάρχει στο πλάτωμα του Κάστρου και στο οποίο γίνονται πολιτιστικές εκδηλώσεις το καλοκαίρι ανήκει στη 10ετία του 1970.
Τραβήξαμε αρκετές φωτογραφίες από εκεί ψηλά και κατηφορίσαμε, για να παραλάβουμε όσους είχαμε αφήσει κάτω στη σύγχρονη πόλη και να επιστρέψουμε για βραδινό στο ξενοδοχείο μας. Χορτάτοι και ικανοποιημένοι από την ποιότητα του φαγητού και ιδιαίτερα από την ψητή γουρουνοπούλα αποσυρθήκαμε κάποιοι στα δωμάτιά μας, άλλοι μείναμε για λίγο στο χώρο δίπλα στην πισίνα, ενώ κάποιοι “γενναίοι” βγήκαν για διασκέδαση και ψυχαγωγία στο “Τρενοτεχνείο”, δίπλα στον παλιό σταθμό του τρένου, έναν ενδιαφέροντα χώρο που έχει δημιουργήσει ό ηθοποιός και τραγουδιστής Νίκος Καλογερόπουλος. Ευχαριστημένοι επέστρεψαν γύρω στη μιάμιση για ανάπαυση. 
Σάββατο πρωί, 2 Μαΐου, μετά το εξαιρετικό και πολύ ...ελληνικό πρωινό, αφού περιελάμβανε μέχρι και σούπα τραχανά , μαζί με αυγόφετες, παστελάκι, λουκουμάκι, σπιτικές μαρμελάδες, γλυκό του κουταλιού και όλα τα σχετικά, ξεκινήσαμε κατά τις 8 για Μεθώνη. Περάσαμε πάλι από τα Φιλιατρά με τα πολλά πηγάδια κάποτε ( αυτό σημαίνει το όνομά τους ) με το χαρακτηριστικό μεταλλικό ομοίωμα του Πύργου του Άιφελ στη βορειοδυτική είσοδο της πόλης, που φιλοτεχνήθηκε με δαπάνη ομογενούς, και από τους Γαργαλιάνους, ανθηρά κέντρα έναν καιρό και τα 2 χωριά λόγω του εμπορίου της σταφίδας. Απέναντί μας και απέναντι από τη Μαραθόπολη, το επίνειο των Γαργαλιάνων, είχαμε την Πρώτη, το νησί που θυμίζει μισοβυθισμένο κροκόδειλο ή γενικά ερπετό και που από τα αρχαία χρόνια υπήρξε ναυτικό καταφύγιο. Είναι επίσης γνωστό, γιατί στη θέση Γραμμένο μπορεί να δει κανείς κάπου 30 αρχαίες επιγραφές που εκφράζουν ευχές των ναυτιλλομένων προς τους θεούς για καλό ταξίδι και σωτηρία. Σήμερα βόρεια της αμμουδιάς Βουρλιά, όπου βρίσκεται ένα μισοβυθισμένο σκάφος, μπορεί να επισκεφθεί κανείς το ανδρικό μοναστήρι της Κοίμησης της Θεοτόκου της Γοργοπηγής, ιδρυμένο πάνω σε ναό της Ευπλοίας Αρτέμιδος. 
Αφήνοντας πίσω μας την Πύλο, σε λίγη ώρα φτάναμε στη Μεθώνη, όπου μας παρέλαβε το καΐκι του καπετάν Γιάννη – σε 2 δόσεις – που θα μας πήγαινε απέναντι στη Σαπιέντζα. Συνοδοί μας 2 υπάλληλοι του Δασαρχείου, χωρίς την άδεια του οποίου δε θα μπορούσαμε να πεζοπορήσουμε στο περίφημο κουμαροδάσος, που έχει ανακηρυχθεί διατηρητέο μνημείο της φύσης από το 1986. Βγήκαμε όλοι στην παραλία Άμμος και ακολουθήσαμε μια ανηφορική πορεία αρχικά μέσα από πανύψηλες ως 10-15 μέτρα κουμαριές και έπειτα κατηφορική ως τη Σπαρτόλακα, όπου η απολιθωμένη γύρη εδώ και χιλιάδες χρόνια δίνει από μακριά την εντύπωση εύφορης πεδιάδας με κοκκινόχωμα. Μια ομάδα 25 πεζοπόρων πήρε το καΐκι από μια άλλη παραλία του νησιού, τα Μαγαζάκια, ενώ καμιά δεκαριά γενναίοι πλησίασαν το μεγάλο φάρο, που κατασκευάστηκε από τους Άγγλους το 1885 και λειτουργεί με ηλιακές κυψέλες. Οι 11 φίλοι που επέλεξαν να μην περάσουν απέναντι στη Σαπιέντζα επισκέφθηκαν το Κάστρο της Μεθώνης, έκαναν μπάνιο, μια και η μέρα ήταν ζεστή κι ηλιόλουστη, έκαναν τη βόλτα τους στα στενά του χωριού και τσίμπησαν κάτι, ώσπου να επιστρέψουν όλοι. Στο Κάστρο βρέθηκαν και όσοι είχαν το χρόνο να το δουν μετά την επιστροφή τους από το νησί . Εντυπωσιάζει εξωτερικά κυρίως και ιδιαίτερα από τη θάλασσα με τα στιβαρά τείχη του και ξεχωριστά με το Μπούρτζι, το μικρό φρούριο που συνδέεται με γέφυρα με το υπόλοιπο κτίσμα. Και η 14τοξη γέφυρα πάνω από την τάφρο που σε οδηγεί στην κεντρική είσοδο του Κάστρου προξενεί το θαυμασμό, ενώ στο εσωτερικό του λίγα έχουν απομείνει, ώστε να δίνουν μια σαφή εικόνα στον επισκέπτη, όπως τα τουρκικά λουτρά, η πυριτιδαποθήκη με την κωνική στέγη, ο ναός της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στην “ πλατεία των όπλων ”, οι πύλες και το σήμα κατατεθέν του Κάστρου, η γρανιτένια κολόνα από το ρωμαΐκό ναυάγιο έξω από τη Σαπιέντζα. Το Κάστρο χτίστηκε αρχικά πρόχειρα από τους Φράγκους, ενώ το 1209 που το πήραν οι Βενετοί, μαζί με την Κορώνη, οχυρώθηκε συστηματικά και η πόλη μετατράπηκε έτσι σε σημαντικό εμπορικό κέντρο. Το μοναστήρι όπου υπογράφτηκε η συμφωνία μεταξύ Φράγκων και Βενετών το 1209 είχαν την ευκαιρία να επισκεφθούν όσοι φίλοι μας πάτησαν πρώτοι το πόδι τους στη Σαπιέντζα.
Όταν επέστρεψαν και οι τελευταίοι “ γενναίοι ” πεζοπόροι μας από τη Σαπιέντζα, μπήκαμε στο πούλμαν και επιστρέψαμε στη “ βάση ” μας, στο όμορφο ξενοδοχείο “ Απόλλων”. Το δείπνο και πάλι ξεχωριστό και με δροσιστικό επιδόρπιο.
Κυριακή, 3 Μαΐου και, αφού αποχαιρετίσαμε το φιλόξενο ξενοδοχείο μας και την ευγενική και χαμογελαστή Γεωργία στη ρεσεψιόν και τις άλλες κυρίες, φύγαμε πάλι για τα νότια του νομού Μεσσηνίας, για τη λίμνη Γιάλοβα, το Παλαιόκαστρο της Πύλου και τη Βοϊδοκοιλιά.
Σταματήσαμε κοντά στη λιμνοθάλασσα με την πολύ μεγάλη ορνιθολογική σημασία, μια και αποτελεί το νοτιότερο υγρότοπο που χρησιμοποιούν χιλιάδες πουλιά κατά τη διαδρομή τους από και προς την Αφρική. Ένας μεγάλος αριθμός αργυροτσικνιάδων συχνάζει εδώ καθώς και πολλοί αφρικανικοί χαμαιλέοντες – το μόνο μέρος στην Ευρώπη που συμβαίνει αυτό! Από εδώ ξεκίνησαν οι πεζοπόροι πρώτα για το Παλαιόκαστρο, που χτίστηκε από τους Φράγκους στις αρχές του 13ου αι. για τη φύλαξη του Ναυαρίνου-Πύλου. Αγναντεύει από ψηλά τη Βοϊδοκοιλιά αλλά και το Πέρασμα της Συκιάς, που το χωρίζει από τη Σφακτηρία κι έχει μοναδική θέα προς την Πύλο και σε όλη τη λιμνοθάλασσα της Γιάλοβας αλλά και στον όρμο του Ναυαρίνου. Στις 8 Οκτωβρίου του 1827 στον όρμο αυτό συγκρούστηκαν οι ενωμένοι στόλοι της Αγγλίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας με τον αιγυπτιακό του Ιμπραήμ και πέτυχαν σημαντική νίκη, με αποτέλεσμα να αναγκαστεί η Οθωμανική αυτοκρατορία να υποταχτεί στις αξιώσεις των Ρώσων για το ελληνικό ζήτημα, να δημιουργηθεί δηλαδή αυτόνομο ελληνικό κράτος. 
Οι τουρίστες, αφού έκαναν βόλτες κοντά στη λίμνη και ανηφόρισαν λίγο το λόφο, ώσπου να μπορέσουν να αγναντέψουν από μακριά έστω το Παλαιόκαστρο και το Ιόνιο πέλαγος, κατέληξαν στην Πύλο. Καμιά δεκαριά από αυτούς έκαναν αρχικά επίσκεψη στο Νεόκαστρο ή Νέο Ναυαρίνο, όπως ονομάστηκε σε αντιπαραβολή με τον άλλο φύλακα του φυσικού λιμανιού της πόλης, το Παλιοναυαρίνο. Το κάστρο αυτό χτίστηκε το 1573, σε μια εποχή που χρησιμοποιούνταν τα πυροβόλα όπλα, από τους Οθωμανούς μετά την ήττα τους στη ναυμαχία της Ναυπάκτου. Σήμερα διατηρείται πολύ καλά και ξεχωρίζει για τους πύργους του, την ακρόπολή του με τις 6 τειχισμένες πλευρές και φυσικά τους μεγάλους προμαχώνες της, τις ενετικές προσθήκες, τον στρατώνα του Γάλλου στρατηγούMaison, την εντυπωσιακή “ στο νότιο τείχος “ Μεγάλη Βέργα ”, το ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος ( πρώην τζαμί ). Μετά το 1830 το κάστρο μετατράπηκε σε φυλακή.
Μέσα στο κάστρο σε ειδική αίθουσα μπορεί κανείς να παρακολουθήσει προβολή σχετική με τη ναυμαχία του Ναυαρίνου και να δει την έκθεση “ Ναυάγια ” στο λεγόμενο “ Κτίριο του Πασά”.
Η θέα ψηλά από τους προμαχώνες προς τον όρμο και τα απέναντι νησιά ήταν μαγευτική. Στο βάθος και αριστερά φαινόταν το Φανάρι ή Τσιχλή Μπαμπά με το μνημείο της Γαλλικής κυβέρνησης για τους Γάλλους νεκρούς της ναυμαχίας του Ναυαρίνου. Διαθέτει πράγματι φάρο, ο οποίος για πρώτη φορά λειτούργησε το 1873. Οι 2 μεγάλες πέτρες ακριβώς δίπλα στο Φανάρι είναι οι Κουτσούνες και στα δεξιά η Σφακτηρία, στρατηγικό σημείο ήδη από την αρχαιότητα. Πάνω σε αυτήν βλέπει κανείς τα μνημεία που έστησαν οι Άγγλοι, οι Γάλλοι και οι Ρώσοι σε ανάμνηση των νεκρών της ομώνυμης ναυμαχίας, όπως του μεγάλου φιλέλληνα Σανταρόζα και του Παύλου Βοναπάρτη, ανιψιού του Ναπολέοντα. Αρκετά μακριά και ξεκομμένο από τα υπόλοιπα φαινόταν στο κέντρο του όρμου της Πύλου και το νησάκι Χελωνάκι με το Αγγλικό μνημείο. 
Οι υπόλοιποι φίλοι παρέμειναν στην πόλη της Πύλου πίνοντας καφεδάκι στην Πλατεία 3 Ναυάρχων, κάτω από τον “ πλάτανο του Λυκούδη “ και κοντά στο μνημείο των ναυάρχων των 3 στόλων που έλαβαν μέρος στη ναυμαχία του Ναυαρίνου, Κόδριγκτον, Χέυδν και Δεριγνύ. Όχι μακριά από την πλατεία βρίσκεται η οικία του τοπικού ήρωα- σύμβολου της Πύλου Κώστα Τσικλητήρα, Ολυμπιονίκη το 1908 και το 1912 στο άλμα εις ύψος και στο άλμα εις μήκος. Στο διώροφο νεοκλασικού ρυθμού κτίριο στεγάζεται σήμερα η συλλογή Rene Puaux που μεταφέρθηκε από το στρατώνα του Μαιζώνος.
Φύγαμε από την Πύλο κατά τη μία το μεσημέρι και πήγαμε στο χωριό Πετροχώρι, για να παραλάβουμε τους πεζοπόρους μας, οι οποίοι είχαν στο μεταξύ επισκεφθεί το Σπήλαιο του Νέστορος στη βάση του τείχους του Παλαιοκάστρου, το οποίο προσέγγισαν και εξερεύνησαν και είχαν κάνει το μπάνιο τους στην περίφημη παραλία.
Όλοι μαζί πήραμε το δρόμο προς Καλαμάτα και στο χωριό της Μεσσήνης σταματήσαμε για μιάμιση ώρα περίπου, για να γευματίσουμε σε κάποιο από τα μαγαζάκια της κεντρικής πλατείας. Αναχωρήσαμε “ χορτάτοι ” κυριολεκτικά και μεταφορικά από το υπέροχο τριήμερο της Πρωτομαγιάς για Νίκαια, όπου φτάσαμε, μετά από 2 σύντομες στάσεις καθ΄οδόν, γύρω στις 9 το βράδυ.
