Κάθε χρόνο το Καλοκαίρι κάνουμε μια ορειβασία στις ψηλότερες κορυφές της χώρας. Φέτος επιλέξαμε  να ανεβούμε στην ξακουστή Πίνδο και στις πιο όμορφες κορυφές του Σμόλικα(2.637μ) και της Γκαμήλας(2.497 μ.).

Ξεκινήσαμε λοιπόν με 30 άτομα, λίγοι και καλοί, το πρωί του Σαββάτου 1 Αυγούστου για την Ήπειρο. Πήραμε την Εθνική οδό για Λαμία και στη συνέχεια για Δομοκό-Καρδίτσα-Τρίκαλα. Φτάσαμε στην Εγνατία και στη συνέχεια Ιωάννινα –Κόνιτσα και μετά το μεσημέρι φτάσαμε στο Παλιοσέλλι. Εδώ μας περίμενε το φορτηγάκι που θα μας ανέβαζε τα πράγματα στο καταφύγιο του Σμόλικα και εμείς ανεβήκαμε με τα πόδια και φτάσαμε στο καταφύγιο μετά από μια μικρή περιπέτεια. Το Ορειβατικό καταφύγιο είναι κτισμένο σε υψόμετρο 1.750 μέτρων, μέσα σε κατάφυτο δάσος ρόμπολων και μαυρόπευκων, πάνω στο εθνικό ορειβατικό μονοπάτι 03.Ένα μικρό διώροφο, πέτρινο κτίριο με όλες τις ανέσεις που οι ιδιοκτήτες του (κ. Δημήτρης και κ. Θάλεια) σε κερδίζουν αμέσως με την ευγένεια και την άψογη εξυπηρέτηση τους και μπορεί να φιλοξενήσει 25-30 άτομα. Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια και γευτήκαμε τα νόστιμα φαγητά τους πήγαμε για ξεκούραση. Την Κυριακή πρωί-πρωί πριν χαράξει ξυπνήσαμε και ξεκινήσαμε με τη δροσούλα για τη Δρακόλιμνη και την κορυφή του Σμόλικα. Περπατήσαμε 2,5 ώρες μέσα σε ένα ανηφορικό σκιερό μονοπάτι κάτω από έλατα, πεύκα, οξυές και ρόμπολα, περάσαμε την κορυφή   Μουγκουρίδα (2.080 μέτρα), όπου το δάσος τελειώνει και συνεχίσαμε ψηλότερα σε αλπικό τοπίο μέχρι που φτάσαμε στη Δρακόλιμνη στα 2.150 μέτρα. Στο δρόμο συναντήσαμε ένα κοπάδι άλογα και κάποια από αυτά είχαν έλθει στη λίμνη για νερό. Εδώ καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε το τοπίο, παρατηρήσαμε τους τρίτωνες να κολυμπούν μέσα στη λίμνη και  στη συνέχεια ξεκινήσαμε για να κατακτήσουμε την κορυφή του Σμόλικα, που βρίσκεται σε υψόμετρο 2.637 μέτρα. Φύγαμε από τη νότια πλευρά της Δρακόλιμνης, με ανατολική κατεύθυνση, παίρνοντας το μονοπάτι που στο τέλος  γίνεται πολύ ανηφορικό και φτάσαμε στην κορυφή σε λιγότερο από 2 ώρες. Θαυμάσαμε τη θέα από ψηλά παρατηρώντας τις γύρω βουνοκορφές στα βόρεια τον Γράμμο, στα νότια την Τύμφη στα δυτικά τα βουνά της Αλβανίας και πολύ μακριά αχνοφαινόταν ο Όλυμπος. Αρκετά μονοπάτια οδηγούν στην κορυφή, από τη Σαμαρίνα στα ανατολικά, από την Αγία Παρασκευή (ή Κεράσοβο) στα βόρεια και από το Παλιοσέλι και τους Πάδες από τα Νότια, αυτό που διαλέξαμε εμείς. Ξεκουραστήκαμε λίγο, βγάλαμε φωτογραφίες και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε από τη δεξιά μεριά κάνοντας ένα μικρό κύκλο επιλέγοντας μια πιο ομαλή πορεία και φτάσαμε στη Δρακόλιμνη. Κάποιοι τολμηροί τόλμησαν μια βουτιά στα κρύα νερά της και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Φτάσαμε στο καταφύγιο αργά το μεσημέρι και γευτήκαμε τα νόστιμα φαγητά που μας είχαν ετοιμάσει οι οικοδεσπότες μας. Ξεκουραστήκαμε και το απογευματάκι κάναμε μικρές βόλτες κοντά στο καταφύγιο, ανάψαμε φωτιά, παρατηρήσαμε τα αστέρια και πήγαμε νωρίς για ύπνο γιατί η επόμενη μέρα μας ήταν αρκετά δύσκολη.

Την άλλη μέρα πριν ξημερώσει στις 5 το πρωί ξυπνήσαμε, πήραμε το πρωινό μας και, αφού φορτώσαμε τα πράγματα στο  φορτηγό, για να τα κατεβάσει στο Παλιοσέλλι ξεκινήσαμε και εμείς την κατάβαση μέχρι το χωριό. Φτάνοντας στο χωριό πήραμε το πούλμαν και μας μετέφερε μέχρι το Μικρό Πάπιγκο. Εδώ φορτώσαμε τα σακίδια στα μουλάρια και ξεκινήσαμε την τρίωρη ανάβαση στο καταφύγιο της Αστράκας. Περάσαμε  δίπλα στα σπίτια του χωριού περπατώντας σε καλντερίμι και φτάσαμε έξω από το χωριό στην πρώτη πηγή. Το λιθόστρωτο κάπου τελειώνει και συνεχίσαμε το ανέβασμα έχοντας τα τεράστια βράχια της Αστράκας, οι πύργοι της Αστράκας όπως αποκαλούνται,  να ορθώνονται στα δεξιά μας. Γεμίσαμε τα παγούρια μας στη δεύτερη πηγή, «Αντακλή» που συναντήσαμε γιατί η επόμενη πηγή βρίσκεται αρκετά πιο ψηλά και συνεχίσαμε στο μονοπάτι το οποίο αρχίζει να ανηφορίζει μέσα σε δάσος. Η σήμανση είναι αρκετά καλή και σε μιάμιση ώρα περίπου τα δέντρα λιγοστεύουν και αρχίζει το Αλπικό κομμάτι του βουνού.

Σε κάποιο σημείο συναντάμε μια ταμπέλα που μας δείχνει τη διαδρομή για να ανέβουμε Αστράκα. Αυτό το μονοπάτι φεύγει δεξιά. Εμείς συνεχίζουμε ευθεία μέχρι που συναντάμε τη δεύτερη πηγή «Τράφος» που για κακή μας τύχη είχε στερέψει αυτή την εποχή. Ξεκουραστήκαμε λίγο στη σκιά στο κιόσκι γιατί ο ήλιος άρχισε να μας καίει και συνεχίσαμε για τη τρίτη και τελευταία πηγή «Κρούνα» στα 1800 μέτρα. Από εδώ φαίνεται το καταφύγιο της Αστράκας που βρίσκεται μπροστά μας πάνω στο διάσελο. Κατευθυνθήκαμε  προς αυτό και στις 1 το μεσημέρι  είχαμε ήδη φτάσει. Φτάνοντας στο καταφύγιο τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτια και ύστερα καθίσαμε να απολαύσουμε τη θέα. Ανατολικά βλέπουμε τα βράχια της  Αστράκας 2.432 μ., νότια χαμηλά διακρίνεται το Πάπιγκο ενώ βόρεια χαμηλότερα  βρίσκεται η Ξερόλουτσα, η οποία την άνοιξη που λιώνουν τα χιόνια γεμίζει νερό.Ο καιρός δεν είναι πολύ καλός γιατί σχεδόν κάθε απόγευμα βρέχει αυτή την εποχή και όταν ξάνοιξε λίγο αποφασίσαμε μια ομάδα να πάει στην κορυφή της Γκαμήλας και μια άλλη στη Δρακόλιμνη. Οι 10 τολμηροί ξεκίνησαν για την κορυφή της Γκαμήλας 2.497 μ., κατηφορίζοντας προς την Ξερόλουτσα και στρίβοντας δεξιά πήραν τα σημάδια για την κορυφή. Η διαδρομή πολύ όμορφη και ήπια στην αρχή έχοντας μόνο ανέβασμα προς το τέλος. Ο ορεινός όγκος της Τύμφης είναι σχεδόν άδενδρος και ως επί το πλείστον απόκρημνος ιδίως στις βόρειες και νοτιοδυτικές προσβάσεις του. Υψώνεται μεταξύ του ποταμού Αώου και του παραποτάμου του Βοϊδομάτη. Αποτελούσε και αποτελεί το καλύτερο θέρετρο των νομάδων κτηνοτρόφων της περιοχής. Παίρνουμε το σημαδεμένο μονοπάτι που στην αρχή του συναντά την Ρωμιόβρυση (την μοναδική πηγή νερού). Το μονοπάτι ανηφορίζει ΝΑ στα υψίπεδα παράλληλα με την ορθοπλαγιά της Αστράκας και στη συνέχεια στρέφεται ΒΑ προς το διάσελο Πλόσκου-Γκαμήλας.  Μια μικρή μπόρα με χαλάζι μας ανάγκασε να καθίσουμε 10 λεπτά για να προφυλαχτούμε κάτω από ένα τεράστιο βράχο που βρέθηκε στο δρόμο μας και ύστερα συνεχίσαμε για τη κορυφή. Η βροχή σταμάτησε και περπατήσαμε ανάμεσα από τα λιβάδια όπου συναντήσαμε κοπάδια αγελάδες να βόσκουν. Στρίψαμε αριστερά έχοντας στο αριστερό μας χέρι πάντα την κορυφή Πλόσκος με τα τεράστια βράχια. Καθώς ανεβαίναμε η περιοχή έμοιαζε με σεληνιακό τοπίο γεμάτη βράχους , πέτρες και χαλίκια. Ένα ζευγάρι με αγριοκάτσικα που έβοσκαν αμέριμνα μόλις μας αντιλήφθηκαν έφυγαν πηδώντας από βράχο σε βράχο για τη κορυφή. Τελικά ανηφορίζοντας τα τελευταία 200 μ. υψομετρικής σε 2 ώρες και κάτι φτάσαμε στην κορυφή της Γκαμήλας. Η θέα από εκεί απερίγραπτη. Όλοι μείναμε με ανοιχτό το στόμα κοιτάζοντας προς τη πίσω μεριά τα απότομα βάραθρα και τις χαράδρες πού έφταναν χαμηλά μέχρι τον ποταμό Αώο.  Είδαμε απέναντί μας  τον Σμόλικα και το Γράμμο και κάτω χαμηλά τη Δρακόλιμη και στο βάθος τη μονή Στομίου και την Κόνιτσα. Αποφασίσαμε να συντομεύσουμε γιατί από μακριά ακουγόντουσαν αστραπές και η μπόρα δεν θα αργούσε να ξεσπάσει. Βγάλαμε αναμνηστικές φωτογραφίες και πήραμε το δρόμο του γυρισμού. Λίγο πριν το καταφύγιο μας έπιασε η βροχή αλλά ήμασταν ήδη αρκετά κοντά του. Σε λιγότερο από 2 ώρες επιστρέψαμε αλλάξαμε τα βρεγμένα ρούχα και καθίσαμε να απολαύσουμε τη θαλπωρή του καταφυγίου. Η δεύτερη ομάδα που είχε πάει στην Δρακόλιμνη, Ριζίνα που απέχει περίπου 2ώρες πεζοπορία από το καταφύγιο,  είχαν και αυτοί επιστρέψει. Περπάτησαν και αυτοί στο εμφανές μονοπάτι που διακρίνεται από το καταφύγιο καθώς ανεβαίνει. Φτάνοντας συνάντησαν ένα ζευγάρι ζαρκάδια και λίγα αγριοκάτσικα. Κάποιοι βούτηξαν στα παγωμένα νερά της λίμνης και επέστρεψαν στο καταφύγιο μόλις άρχισε να βρέχει. Τα βράδια πριν κοιμηθούμε, έξω από τα καταφύγια κάναμε “μαθήματα Αστρονομίας”.  Ανάμεσα στα χιλιάδες αστέρια που ήταν ορατά, ξεχωρίσαμε τη μικρή και τη μεγάλη Άρκτο, τον Πολικό αστέρα που μας δείχνει πάντα το Βορρά, την Κασσιόπη , το Βέγα , τον Αρκτούρο και κοντά του τον Κρόνο που φαίνεται αυτή την εποχή και  πλήθος άλλων αστερισμών. Την τελευταία μέρα σειρά είχε το πανέμορφο φαράγγι του Αώου. Πρωί-πρωί στις 6 φορτώσαμε τα πράγματα στα μουλάρια για να τα κατεβάσουν στο πούλμαν στο Μικρό Πάπιγκο. Μια μικρή ομάδα θα κατέβαινε μαζί τους ενώ οι περισσότεροι ξεκίνησαν για το φαράγγι. Μόλις άρχισε να φέγγει με το φεγγαράκι ξεκινήσαμε Από το καταφύγιο κατεβαίνουμε στην Ξερόλουτσα (Λάκα Τσουμάνη) και ανεβαίνουμε στη Δρακόλιμνη. Δεξιά μας έχουμε την κορυφή Πλόσκος με τα χαρακτηριστικά βράχια. Σε λίγο αρχίζουμε να ανηφορίζουμε από εμφανές μονοπάτι, ενώ στα βάθος διακρίνονται δυο χαμηλές κορυφές, ανάμεσα στις οποίες βρίσκεται η Δρακόλιμνη. Σε μια ώρα φτάνουμε στη λίμνη, δεξιά μας βλέπουμε την κορυφή της Γκαμήλας, όπου ανεβήκαμε χτες το απόγευμα και απέναντι το όρος Τραπεζίτσα, ενώ πιο μακριά διακρίνονται ο Σμόλικας και η Βασιλίτσα. Μια μικρή σκηνή έχει στηθεί δίπλα στη λίμνη από  κάποιους τολμηρούς που προτίμησαν να περάσουν μια υπέροχη βραδιά δίπλα στη λίμνη, σαν όνειρο. Παντού συναντήσαμε αγριοκάτσικα που μόλις μας έβλεπαν έτρεχαν να απομακρυνθούν. Βγάλαμε φωτογραφίες και αρχίσαμε το κατέβασμα στο οροπέδιο. Σε λίγο άρχισε το κατέβασμα στη χαράδρα Στομίου του Αώου. Ένα δύσκολο μονοπάτι πρόσφατα σηματοδοτημένο από τους αγώνες TeRA των 80 χιλιομέτρων με υψομετρική διαφορά μέχρι τη μονή Στομίου 1200 μέτρα και με αρκετά ανεβοκατεβάσματα. Άγριο φαράγγι με σπάνιες ομορφιές από τα καλύτερα που έχουμε κάνει μέχρι τώρα και φτάσαμε στη μονή Στομίου ύστερα από 5 ώρες περίπου. Στο μοναστήρι δροσιστήκαμε στη βρύση έξω από τη μονή, μας πρόσφεραν λουκουμάκι και αφού είδαμε το μοναστήρι φύγαμε για Κόνιτσα. Περπατήσαμε δίπλα στο ποταμό Αώο μέχρι το πέτρινο γεφύρι. Ο Αώος είναι ποταμός της Ηπείρου με συνολικό μήκος 260 km. Απ' αυτά, τα 70 km βρίσκονται σε ελληνικό έδαφος και τα υπόλοιπα 190 σε αλβανικό. Ο Αώος πηγάζει από την βόρεια Πίνδο και αρχικά διαρρέει μία χαράδρα ανάμεσα στα όρη Τύμφη και Σμόλικα. Νοτιοδυτικά της Κόνιτσας εισέρχεται στην Αλβανία και εκβάλλει στην Αδριατική θάλασσα. Στις πηγές του Αώου, οι οποίες βρίσκονται σε υψόμετρο 1.340 μέτρων, έχει κατασκευαστεί τεχνητή λίμνη για την ύδρευση και την ηλεκτροδότηση της γύρω περιοχής. Στη συνέχεια με το πούλμαν κατευθυνθήκαμε στα Ιωάννινα και συνεχίσαμε για Άρτα Αμφιλοχία, Ιονία Οδό με καταρρακτώδη βροχή και μέσου Ρίου-Αντιρρίου φτάσαμε στην Νίκαια, έχοντας περάσει ένα φανταστικό τετραήμερο  στην Ήπειρο. Ευχόμαστε να είμαστε όλοι καλά και να μπορέσουμε να ανεβούμε του χρόνου και στις κορυφές του Γράμμου.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•