- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 10 Νοεμβρίου 2015 10 Νοεμβρίου 2015
Tο Σάββατο 10 Οκτώβριου ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν στις 7 από τη Νίκαια με όχι και τόσο καλό καιρό, αλλά με την αισιοδοξία ότι το ψιλόβροχο που αναμέναμε να πέσει δε θα μπορούσε να μας χαλάσει το ταξίδι στον Αροάνειο καθώς και την ορειβασία στον ελατοσκέπαστο Χελμό.
Κάναμε μια μισάωρη στάση, ως συνήθως στο Αρτεμίσιο, για καφέ, σνακ και τουαλέτα, περάσαμε από τον Κάψα, το ονομαστό Λεβίδι και, έχοντας συντροφιά τον Τράγο ποταμό ανηφορίσαμε ως τα Κρινόφυτα. Εδώ κατέβηκαν οι 36 συνολικά πεζοπόροι, εφοδιάστηκαν με τα απαραίτητα, γκέτες, αδιάβροχα, μποτάκια, ομπρέλες και πήραν το δρόμο πλάι-πλάι στον Αροάνειο ποταμό, με τελικό προορισμό το μαγευτικό Πλανητέρο. 
Ο Αροάνειος ή Ρουφιάς είναι παραπόταμος του Λάδωνα, πηγάζει από τα Αροάνεια ( το Χελμό ) και διασχίζει την κοιλάδα της Κατσάνας. Στη διαδρομή του συναντιέται με το χείμαρρο Κλείτορα, με τα ρέματα Λαγκάδα και Χαλίκι καθώς και το Βεσινέικο ποτάμι. Με τον αρχαιότερο πελοποννήσιο ποταμό, το Λάδωνα, ενώνονται μετά από 10 χλμ. και χύνονται στην τεχνητή λίμνη της Δάφνης. Ο Αροάνειος συνοδεύεται από θρύλους και λαϊκές παραδόσεις σχετικά με την ιχθυοπανίδα του. Ο Παυσανίας μιλάει για τους «Φθεγγόμενους ιχθείς» του ποταμού, δηλαδή ψάρια που έβγαζαν φωνή πουλιού κατά το ηλιοβασίλεμα. Στα νερά του ζουν πέστροφες και χαμοσούρτες. 
Η διαδρομή ήταν εύκολη – εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων - και υπέροχη. Παρόλο που κυρίως στις πηγές του ποταμού, στο Πλανητέρο, αναπτύσσεται ένα από τα μεγαλύτερα πλατανοδάση της χώρας μας, συναντήσαμε πανύψηλα υπεραιωνόβια πλατάνια με τις ρίζες τους να βουτούν στα νερά του ποταμού και πάρα πολλές και ψηλές καρυδιές, με τους καρπούς τους, χλωρούς ακόμα σχεδόν, πεσμένους κάτω στη γη και επομένως « εύκολα θύματα » για τους πεινασμένους πεζοπόρους. Κάποιοι κατάφεραν και μάζεψαν αρκετά κιλά καρύδια, ιδίως στην περιοχή κοντά στο Πλανητέρο, όπου υπήρχαν οι περισσότερες καρυδιές. 
Στη διαδρομή συναντήσαμε παλιές νεροτριβές και ερειπωμένους νερόμυλους καθώς και ιχθυοτροφεία. Σε κάποιον από αυτούς έγινε μια στάση – καταφύγιο για τους βρεγμένους πεζοπόρους. Η αλήθεια είναι ότι η βροχή, όχι και τόσο έντονη και ενοχλητική, δε μας εγκατέλειψε παρά ελάχιστες στιγμές σε όλη την πορεία μας. Το σιγανό μουρμούρισμά της συνόδευε διακριτικά το τραγούδι του ποταμού, που γινόταν πιο δυνατό, όταν οι υδάτινοι μαίανδροι άρχισαν να προβάλλουν μπροστά στα μάτια μας, ενώ πιο πριν η ροή του ποταμού ακολουθούσε πορεία σε σχεδόν ευθεία γραμμή παράλληλα με εμάς. 
Είχαμε και μικροπεριπέτειες στη διαδρομή, αφού χρειάστηκε να πισωγυρίσουμε κάποιες φορές που συναντούσαμε μπροστά μας λίμνες σχηματισμένες από τις πρόσφατες βροχές και να ακολουθήσουμε λασπερές και γλιστερές ανηφοριές, ανεβαίνοντας με τη βοήθεια σκοινιού που είχε στο σακίδιό του ο φίλος μας ο Γιώργος.
Το μόνο χωριό που πλησιάσαμε στη διαδρομή μας ήταν η όμορφη Κλειτορία, χτισμένη σε κομβικό σημείο, σε ένα χαμηλό λόφο. Η κωμόπολη αυτή λεγόταν παλιά Μαζαίικα, γιατί οι κάτοικοί της είχαν έρθει από το χωριό Μάζι, το σημερινό Ελατόφυτο. Ψηλά πάνω στο βουνό, στα δεξιά μας, φαίνονταν δυο μικρά και όμορφα χωριουδάκια, η Τουρλάδα και ο Άγιος Νικόλαος, χαμένα, λες, μέσα στα σύννεφα, που κατέβαιναν όλο και πιο χαμηλά. 
Οι περισσότεροι πεζοπόροι, λόγω της βροχής, επιβιβάστηκαν στο πούλμαν στο σημείο όπου υπήρχε μια από τις πρώτες ταβέρνες, με μια όμορφη λιμνούλα με κύκνους λευκούς και έναν μαύρο. Λιγοστοί συνέχισαν με τα πόδια ως την επόμενη ταβέρνα. Εκεί γευμάτισαν οι περισσότεροι, αγναντεύοντας το βροχερό αλλά όχι και θλιβερό τοπίο έξω από αυτήν. Το περιβάλλον ευχάριστο ολόγυρα και, παρά τη βροχή, κάποιοι αποτόλμησαν μια βόλτα ως πάνω στο χωριό, με τις περισσότερες ταβέρνες, για να επισκεφθούν και τις πηγές του Αροάνειου. Το τοπίο μοναδικό σε εκείνο το σημείο, σε υψόμετρο 700 μ., και τα πλατάνια πολλές φορές φτάνουν σε διάμετρο τα 4 μέτρα. Το χωριό πήρε το όνομά του είτε από τα πολλά πλατάνια και τα νερά είτε από κάποιον φυγόδικο και φυγόποινο, που λεγόταν Πλανήτερος, και εγκαταστάθηκε πρώτος στο χωριό. 
Οι ορειβάτες μας έκαναν μια πιο δύσκολη διαδρομή. Ξεκίνησαν από το πάνω μέρος της πλατείας του χωριού Πλανητέρο, όπου υπάρχει και μια πετρόκτιστη βρύση δίπλα από το πνευματικό κέντρο απ΄όπου περνάει το μονοπάτι Ε4. Πήραν το παλαιό ανηφορικό μονοπάτι που συνέδεε το Πλανητέρο με το χωριό Ελατόφυτο. Σε κάποια σημεία κοντά στο Ελατόφυτο τα σημάδια δεν ήταν ορατά αλλά και η βροχή που έπεφτε κατά διαστήματα έκαναν τη διαδρομή ακόμα πιο δύσκολη. Ευτυχώς μετά το Ελατόφυτο ο καιρός έφτιαξε και μετά από μια όμορφη διαδρομή μέσα στα έλατα έφτασαν στο Κεφαλόβρυσο. Εδώ υπάρχουν πηγές από όπου υδροδοτείται και το χωριό Πλανητέρο. Η επιστροφή τους αρκετά δύσκολη λόγω της μεγάλης κατηφόρας, υψομ. διαφορά πάνω από 750 μ., και μετά από διαδρομή συνολικά 5 ώρες έφτασαν στις πηγές του Πλανητέρου όπου συναντήθηκαν και με τους υπόλοιπους. 
Στο μεταξύ οι τουρίστες κατευθύνθηκαν στο χωριό Καστριά Αχαΐας, 9 χλμ. Από την Κλειτορία, όπου και επισκέφθηκαν το Σπήλαιο των Λιμνών, αυτό το σπάνιο δημιούργημα της φύσης. Πέρα από τους συνήθεις σταλακτίτες και σταλαγμίτες , το σπήλαιο αυτό έχει κάτι το αποκλειστικά δικό του, που δεν υπάρχει σε άλλα γνωστά σπήλαια. Είναι οι αλλεπάλληλες κλιμακωτές και μάλιστα σε 3 ορόφους λίμνες του. Γι΄αυτό θεωρείται μοναδικό στο είδος του στον κόσμο. Στον κάτω όροφο του σπηλαίου βρέθηκαν απολιθωμένα οστά ανθρώπου και διαφόρων ζώων, μεταξύ των οποίων και ιπποπόταμοι. Ο μύθος λέει ότι εδώ στο σπήλαιο θεραπεύτηκαν οι κόρες του βασιλιά Προίτου, όταν τις τρέλανε η Ήρα και μετέδιδαν μανία παιδοκτονίας στις γυναίκες της Αργολίδας. Αργότερα τις οδήγησε στο χωριό Λουσσοί.
Όλοι βγήκαν ικανοποιημένοι από το σπήλαιο και ομολογούσαν ότι τα άξιζε τα χρήματά της η κάπως « τσουχτερή » είσοδος. 
Πεζοπόροι και τουρίστες συναντήθηκαν στο Πλανητέρο, δοκίμασαν πέστροφα μαγειρεμένη με παντοίους τρόπους και άλλα νόστιμα φαγητά και έκαναν μικρές βόλτες στη γύρω περιοχή. Είχαν και το χρόνο να πιουν κι ένα καφεδάκι περιμένοντας να φανούν οι ορειβάτες, οι οποίοι δοκίμασαν τα ανάλογα εδέσματα στο χωριό. 
Αφού αγοράσαμε καρυδάκια, βότανα, τραχανά και άλλα προϊόντα από τους μικροπωλητές έξω από τις ταβέρνες, αναχωρήσαμε γύρω στις 6 το απόγευμα για τη Νίκαια. Το ένα πούλμαν έκανε μια στάση στο Λεβίδι, το μεγάλο ορεινό οικισμό στα 850 μ., από τον οποίο έχουμε περάσει πολλές φορές, αλλά σπάνια σταματάμε. Είναι το χωριό του Αλέξανδρου Παπαναστασίου, που ίδρυσε και τη Γεωργική Σχολή έξω από το χωριό ( Παλιό Γυμνάσιο ), αλλά και του Αναγνώστη Στριφτόμπολα, ο οποίος έπεσε ηρωικά μαχόμενος στη μάχη του Λεβιδίου, τον Απρίλιο του ΄21. Αγάλματα και των δύο βλέπει κανείς στην πλατεία του όμορφου χωριού, στα δρομάκια του οποίου που είχαμε την ευκαιρία να περπατήσουμε στη διάρκεια της μισάωρης στάσης. Το δεύτερο πούλμαν έκανε στάση στο Αρτεμίσιο και όλοι τελικά επιστρέψαμε ευχαριστημένοι από το απολαυστικό ταξίδι στον Αροάνειο και το ομώνυμο βουνό, κατά τις 9 το βράδυ.
