Την  Κυριακή το πρωί , 22 Νοεμβρίου 2015, κάναμε μια όμορφη πεζοπορία  στο αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο,. στην  Αρκαδική Γη. Η Αρκαδία είναι η περιοχή που έγινε διεθνές σύμβολο σαν ένα φυσικό τοπίο όπου επικρατεί η γαλήνη, η απλότητα και η ευτυχία. Ήταν ο τόπος  όπου στη μυθολογία γεννήθηκε η μουσική με την ανακάλυψη του αυλού από το θεό Πάνα και που ύμνησαν οι κυριότεροι ποιητές και λογοτέχνες στα «Βουκολικά» έργα τους στην Αναγέννηση. Εδώ οι ποιμένες Αρκάδες ζούσαν μια υπέροχη ζωή μέσα στη φύση, κάτι που όλοι μας ονειρευόμαστε.

Η πεμπτουσία  αυτής της αντίληψης εκφράζεται στον πίνακα του Ν. Πουσέν «Οι ποιµένες της Αρκαδίας» (1647), που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου με την επιγραφή πάνω του  «Και εγώ στην Αρκαδία» έζησα. Σε αυτό  το ειδυλλιακό τοπίο με τα ελατοσκέπαστα βουνά, τα οροπέδια, τα φαράγγια, τα ποτάµια, εικόνες  που συνοδεύονται από τον ήχο από τα κελαηδίσματα των πουλιών  και τα απομακρυσμένα κουδουνίσματα  των κοπαδιών,  σαν μια πανάρχαιη μουσική από τον ήχο της καλαμένιας φλογέρας του τραγοπόδαρου θεού Πάνα, που γεννήθηκε στο Μαίναλο, είχαμε την τύχη να περπατήσουμε. Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια και κατευθυνθήκαμε προς την Τρίπολη. Κάναμε  μια στάση στο Σπαθοβούνι για καφέ και  συνεχίσαμε για Τρίπολη.  Λίγο πριν την Τρίπολη  πήραμε το δρόμο για  Βυτίνα και, περνώντας την Κάψια με το περίφημο Σπήλαιο, στρίψαμε αριστερά για Καρδαρά. Απ΄εδώ, λίγο πριν τον Προφήτη Ηλία,  ξεκίνησαν  και οι δυο πεζοπορίες, 4 και 6 ωρών, οι οποίες ακολούθησαν το σηματοδοτημένο ανηφορικό μονοπάτι για το Ροεινό.

Το μονοπάτι περνάει δίπλα από το ρέμα του Ομορφόσταλου, ανηφορίζει μέσα από πυκνά έλατα στο διάσελο της Ασπροπούλιας  και φτάνει στη βρύση της Αγίας Παρασκευής. Εδώ οι ορειβάτες έκαναν μια στάση για ξεκούραση, κολάτσισαν με ό,τι περιείχαν τα σακίδιά τους και ήπιαν δροσερό νερό από την πηγή. Ύστερα συνεχίσαμε το κατηφορικό μονοπάτι και φτάσαμε στο  δασικό δρόμο που καταλήγει στο Ροεινό. Η ονομασία Ροεινό, προέρχεται από τη λέξη  "ορεινό" που μεταγραμματίσθηκε. Το Ροεινό είναι ένα μικρό γραφικό χωριό, με μεγάλα πετρόχτιστα σπίτια, σκαρφαλωμένο στις νότιες πλαγιές του Μαινάλου, σε υψόμετρο 1200 μ. Το χωριό έχει άφθονα νερά, πολύ πράσινο και πανέμορφη θέα στο οροπέδιο της Δαβιάς και στον ορεινό όγκο του Μαινάλου που απλώνεται γύρω. Γύρω του υπάρχει πυκνό ελατόδασος με πολλές ενδιαφέρουσες διαδρομές και μονοπάτια που ανεβαίνουν στο βουνό και κοντά του βρίσκεται η δεύτερη σε ύψος κορυφή του Μαινάλου, η Αϊντίνη,  σε υψόμετρο 1849 μ.. Στην πλατεία του χωριού με την όμορφη θολωτή πετρόχτιστη βρύση, με χρονολογία 1888, και τα αιωνόβια πλατάνια κοντά στο ναό του Αγίου  Γεωργίου λειτουργεί μια μικρή ταβέρνα, όπου κάθισαν για γεύμα οι περισσότεροι. Οι υπόλοιποι, αφού πήραμε μια μικρή ανάσα, συνεχίσαμε για την Πιάνα σε ένα μονοπάτι με πολύ καλή σηματοδότηση, που παλαιότερα ένωνε τα δυο χωριά, διασχίζοντας την κοίτη του Ελισσώνα ποταμού και το ωραίο δρυοδάσος στη θέση Ρουπάκι. Το ίδιο μονοπάτι είχε πάρει λίγες ώρες νωρίτερα η τρίτη  μικρή ομάδα πεζοπόρων μας που θα κατέληγαν και αυτοί στην Πιάνα. Η βροχή όμως, που άρχισε να πέφτει ασταμάτητα, μας ανάγκασε να παρακάμψουμε το τελευταίο κομμάτι της διαδρομής και να επιβιβαστούμε στο πούλμαν, για να μας φέρει στην Πιάνα. Από μακριά είδαμε το χωριό με την εκκλησιά του Αγιώργη της Πιάνας, να φαντάζει  πάνω σε ένα θεόρατο βράχο. Η Πιάνα είναι πνιγμένη μέσα στο πράσινο, χτισμένη σε μια πλαγιά της οροσειράς του Μαινάλου σε υψόμετρο περίπου 1000 μέτρων και λόγω της θέσης της λούζεται συνήθως στο φως του ήλιου. Στην πλατεία του χωριού  δεσπόζει η εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, που είναι χτισμένη πάνω στον επιβλητικό βράχο και διαθέτει 2 υπέροχα πετρόκτιστα καμπαναριά. Στο βουνό που υψώνεται πάνω από τις πηγές του Ελισσώνα και πολύ κοντά στο χωριό βρίσκεται η επονομαζόμενη σπηλιά του Θεού Πάνα. Στη μοναδική τοπική ταβέρνα του χωριού με τον εντοιχισμένο βράχο γευματίσαμε και στη συνέχεια κατευθυνθήκαμε προς την πόλη της Τρίπολης. Κάναμε βόλτες στο κέντρο της πόλης και καθίσαμε λίγο για καφέ και γλυκό  και στη συνέχεια πήραμε το δρόμο της επιστροφής μας για την Αθήνα. Ήταν μια ακόμα όμορφη μέρα  από τις πολλές που περάσαμε στο αγαπημένο μας βουνό, το Μαίναλο.

 

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•