- Λεπτομέρειες
- Τελευταία ενημέρωση : 16 Ιανουαρίου 2016 16 Ιανουαρίου 2016
Την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2015, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, κάναμε την τελευταία μας εκδρομή για το 2015 στην κοντινή Εύβοια, στη Δίρφη. Ξεκινήσαμε από τη Νίκαια στις 7.00 και μετά από την παραλαβή αρκετών φίλων μας από το μετρό Αιγάλεω πήραμε την Εθνική οδό και στρίψαμε για Χαλκίδα. Περάσαμε την καλωδιακή γέφυρα της Χαλκίδας και φτάσαμε στη Ν. Αρτάκη, όπου κάναμε μια σύντομη στάση για καφέ. Ύστερα συνεχίσαμε για τη Βόρεια Εύβοια, περάσαμε την Κάτω και Άνω Στενή και φτάσαμε στη «Ράχη Συκά», λίγο πιο κάτω από το καταφύγιο της Δίρφης ,του Ορειβατικού Συλλόγου Χαλκίδας (1120 μ.). 
Από εδώ ξεκίνησε η πρώτη ομάδα, παίρνοντας το σηματοδοτημένο μονοπάτι Σ2 μέχρι το καταφύγιο. Εκεί κάναμε μια στάση και απολαύσαμε τη θέα. Μπροστά μας η Δίρφη κατάλευκη από το χιόνι της περασμένης βδομάδας, που άστραφτε στο μεσημεριανό ήλιο, νότια το αλπικό Ξηροβούνι, και αυτό σκεπασμένο με χιόνια και αριστερά και δεξιά μας αντίστοιχα ο Βόρειος Ευβοϊκός και το Αιγαίο μέχρι τη Σκύρο. Στη συνέχεια πήραμε το μονοπάτι και φτάσαμε μέχρι τη βάση του Κώνου της Δίρφης, στο « Λειρή », από όπου ξεκινάει η ανάβαση για την κορυφή της Δίρφης, στα 1743 μ. Ήδη μια ομάδα εξοπλισμένη με γκραμπόν και πιολέ ανέβαινε με προσοχή την παγωμένη πλαγιά της. Εμείς πήραμε το κατηφορικό μονοπάτι που οδηγεί ψηλά στο φαράγγι της Αγάλης στην πηγή Κράτεια. Το μονοπάτι αυτό κινείται νοτιοδυτικά στη βάση της Δίρφης σε δύσκολα περάσματα, με πέτρες που γλιστρούσαν λόγω του χιονιού. Στη διαδρομή μας συναντήσαμε και αρκετό χιόνι, που ευτυχώς δεν ήταν πολύ παγωμένο και μας έδωσε τη δυνατότητα να το περάσουμε σχετικά εύκολα. Αργότερα ο ήλιος που ξεπρόβαλλε μέσα από τα σύννεφα άρχισε να ζεσταίνει την ατμόσφαιρα και η πορεία μας άρχισε να γίνεται ευχάριστη. 
Σε μια κατάλευκη από το χιόνι πλαγιά καθίσαμε λίγο να ξεκουραστούμε και να απολαύσουμε τη χιονισμένη Δίρφη και το κατάλευκο τοπίο γύρω μας. Ο καθένας έβγαλε ό,τι είχε στο σακίδιό του - κάποιο φρούτο, ξηρούς καρπούς, λίγο τσιπουράκι-και, αφού βγάλαμε μερικές αναμνηστικές φωτογραφίες, μετά συνεχίσαμε για το φαράγγι της Αγάλης.
Καθώς κατεβαίναμε, το χιόνι άρχιζε να μειώνεται αισθητά και χαμηλότερα ήδη είχε λιώσει. Περπατώντας άλλες φορές σε χωμάτινο δρόμο και άλλοτε σε μονοπάτι, έχοντας από πάνω μας τη χιονισμένη κορυφή της Δίρφης φτάσαμε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής που κατηφορίζει προς το πανέμορφο φαράγγι της Αγάλης, που διαρρέεται από τον ποταμό Μεσσάπιο. Αρκετές ώρες συνεχούς κατηφορικής πορείας μας έφεραν στο πλάτωμα της Κράτειας, όπου τσιμπήσαμε κάτι, ήπιαμε φρέσκο παγωμένο νερό από τη βρύση και, αφού πήραμε δυνάμεις, αρχίσαμε να κατηφορίζουμε για τον Άγιο Αθανάσιο. 
Όμορφη μέρα, εξαιρετικό και το φαράγγι με απότομες πλαγιές, με « σάρες », αλλά το μονοπάτι βατό και σε πολλά σημεία στρωμένο με πέτρα. Στο δρόμο μας συναντήσαμε αρκετούς από τους πεζοπόρους της μικρής διαδρομής να μαζεύουν άγρια χόρτα (ραδίκια, ζοχούς και αλιβάρβαρα), που αυτό τον καιρό αφθονούν στην περιοχή. 
Αυτοί με τη σειρά τους ξεκίνησαν λίγο έξω από το χωριό Άγιος Αθανάσιος όπου βρίσκεται η είσοδος για το φαράγγι της Αγάλης. Και αυτοί έφτασαν μέχρι την πηγή Κράτεια και εκείνη την ώρα επέστρεφαν πάλι στο χωριό. 
Η διαδρομή στο φαράγγι πολύ όμορφη δίπλα στο ποταμάκι που κυλάει ήσυχα ήσυχα και κάποια στιγμή εξαφανίζεται μέσα στα βράχια και στις πέτρες και ποιος ξέρει μετά από αυτό το υπόγειο ταξίδι του πού ξαναβγαίνει, για να ξεδιψάσει και να δώσει ζωή στην περιοχή. Αρκετά ψηλά υπάρχει η σπηλιά « Βοϊδοκλέφτρα », όπου βρέθηκαν κατάλοιπα νεολιθικής κατοίκησης και σε όλη τη διαδρομή βρύσες, για να ξεδιψάσουν οι πεζοπόροι και παγκάκια να ξεκουραστούν. Ακόμα συναντάς αρκετά νέα ξύλινα γεφυράκια σε όλη τη διαδρομή, για το πέρασμα από τη μια όχθη στην άλλη, όταν το ποτάμι έχει αρκετό νερό. Σε λιγότερο από δύο ώρες φτάσαμε στο πάνω μέρος του γηπέδου του χωριού και από εκεί κατευθυνθήκαμε στην πλατεία του χωριού με την ομώνυμη εκκλησία να δεσπόζει στο κέντρο του. 
Στη μοναδική ταβέρνα του χωριού, όπου είχαν φτάσει και οι λιγοστοί μας τουρίστες, που νωρίτερα είχαν επισκεφτεί την κάτω και Άνω Στενή, καθίσαμε και γευματίσαμε. Αργά το απόγευμα όλοι μαζί πήραμε το δρόμο της επιστροφής για τη βάση μας. Φτάσαμε σχετικά νωρίς στη Νίκαια έχοντας περάσει ακόμα μια όμορφη μέρα κοντά στη φύση.
