Μία, μία μέρα μοναχά δεν αρκεί…

Χμμ… είχε δίκιο η Άρτεμις όταν μας παρακίνησε να κατέβουμε για πεζοπορία στο φαράγγι του Βουραϊκού. Έτσι, αφού συμφωνήσαμε οι τέσσερις φίλες πως μια εκδρομή στη φύση θα ήταν ευεργετική για το σώμα και το πνεύμα, πριν από την εξεταστική, βρεθήκαμε στα Καλάβρυτα μαζί με το υπόλοιπο γκρουπ για τη μαγευτική αυτή εξόρμηση.

Με αφετηρία το Μ. Σπήλαιο επρόκειτο να διασχίσουμε το φαράγγι ακριβώς δίπλα από τις γραμμές του οδοντωτού και να βρεθούμε τελικά στο παραθαλάσσιο Διακοφτό.

Η διαδρομή είχε κιόλας ξεκινήσει και έβλεπε κανείς όλους τους πεζοπόρους με τα σακίδια τους να ξεχύνονται στη φύση. Καταπράσινο το μονοπάτι με πανύψηλα πλατάνια, πεύκα αλλά και κισσούς να σκαρφαλώνουν τους κορμούς τους. Φυσικά και δεν έλειπαν οι πικροδάφνες αλλά και εκείνες οι κατακόκκινες παπαρούνες που έδιναν μια διαφορετική απόχρωση στο τοπίο της φύσης. Το χώμα αφράτο, καθώς διατηρούσε την υγρασία των πρώτων ωρών της μέρας, προσέδιδε στην ατμόσφαιρα μια ευωδία που ξυπνούσε τις συγχορδίες των αισθήσεων. Κι εκεί που ο νους ήταν βυθισμένος μες στο όνειρο, άξαφνα άκουγες τη σφυρίχτρα του οδοντωτού που σε προειδοποιούσε για το πέρασμα του μικρού τρένου.

Οι επιβάτες μας κουνούσαν τα χέρια χαμογελαστοί και πότε μας ενθάρρυναν λέγοντας «Κουράγιο!», πότε μας διαβεβαίωναν ότι το τέρμα δεν ήταν μακριά, «Φτάνετε, φτάνετε..». Έτσι αντλούσαμε τις τελευταίες μας δυνάμεις και συνεχίζαμε το περπάτημα.

Απαιτητική η διαδρομή για κάποιον που δεν είχε διανύσει μονομιάς 8χλμ. σε μια μέρα (το όλο μήκος του μονοπατιού έφτανε τα 16χλμ.), έχοντας όμως εμπειρίες από προηγούμενες πεζοπορίες για κάποιους φαντάζει "παιχνιδάκι", ενώ για άλλους αποτελεί μια άκρως ελκυστική πρόκληση. Αυτό φάνηκε εξάλλου κι απ’ το ηλικιακό εύρος του γκρουπ, όπου μικρά παιδιά δε δίστασαν να ακολουθήσουν τους γονείς τους σε αυτόν το μαγευτικό περίπατο, ενώ ακόμα άνθρωποι μεγαλύτερης ηλικίας προσμένουν τέτοιου είδους εξορμήσεις, για να "σπάσουν" τη βαρετή καθημερινότητα της πόλης.

Εμείς πάντως το ευχαριστηθήκαμε με την ψυχή μας, αφού η μεγαλύτερη της παρέας Γεωργία μας περιέπαιζε να "κουνήσουμε" τα ποδάρια μας πιο γρήγορα, ώστε να προλάβουμε να ρίξουμε και μια βουτιά στο Διακοφτό, ενώ η Φωτεινή επιδιδόταν κάθε τόσο στο να απαθανατίζει τη φύση και τα τρεχούμενα νερά που μας συνόδευαν καθ’ όλο το μήκος του μονοπατιού. «..και περάσαμε όμορφα, όμορφα, όμορφα κι ετούτη τη φορά!».

Σας το συστήνουμε λοιπόν ανεπιφύλακτα!

Γεωργία Πολυμενάκου, 2/6/11

{gallery}vouraikos11{/gallery}