Πολλούς μάγεψε η ποικιλία του προγράμματος της εκδρομής μας στο αγαπημένο βουνό του Φυσιολάτρη Μαίναλο και γι΄ αυτό το λόγο ξεκινήσαμε με 2 πούλμαν, σχεδόν πλήρη,  από Νίκαια και Αιγάλεω, το πρωί της Κυριακής, 22 Μαΐου. Η μέρα ήταν συννεφιασμένη και αναμενόταν βροχή, αλλά δεν πτοηθήκαμε. Όλα πήγαν καλά τελικά.

Κάναμε την καθιερωμένη μας στάση στο Αρτεμίσιο για καφεδάκι, τουαλέτα, ανεφοδιασμό και κατευθυνθήκαμε στη Στεμνίτσα. Από εκεί ξεκίνησαν πρώτα οι πεζοπόροι της μεγάλης διαδρομής, οι οποίοι θα κατέληγαν στη γέφυρα του Ατσίχολου. Έπειτα από λίγο ακολούθησαν το ίδιο μονοπάτι και οι της μικρής διαδρομής ( 30 περίπου άτομα ). Τα πούλμαν συνέχισαν το ένα με τους τουρίστες για Δημητσάνα και το άλλο με την ομάδα που θα έκανε ράφτινγκ. Μέχρι τη γέφυρα του Πολυγένη, τον Άγ. Ανδρέα και τον αρχαιολογικό χώρο της Γόρτυνας η διαδρομή και για τις 2 ομάδες των πεζοπόρων ήταν ίδια. Περάσαμε όλοι μέσα από το όμορφο και παραδοσιακό χωριό της Στεμνίτσας, αφήνοντας πίσω μας την κεντρική πλατεία με τον ναό του Αγ. Γεωργίου και το καμπαναριό - ωρολογοστάσιο του 1877, χτισμένο από Τηνιακό μαρμαρά. Συναντήσαμε, σε ερειπιώδη, βέβαια, κατάσταση, αρχοντικά, όπως αυτό του Ροϊλού με τα πεσμένα μαρμάρινα «φουρούσια», βγήκαμε έξω από το χωριό και ακολουθήσαμε το «κόκκινο», πολύ καλά σηματοδοτημένο μονοπάτι. Κατηφορίσαμε το γεμάτο σπάρτα (κατακίτρινο!) μονοπάτι ως τη Μεταμόρφωση του Σωτήρος με τις 2 κρήνες στην πλευρά του Βήματος του ναού, που μας δρόσισαν αρκετά, ώστε να αντέξουμε και την υπόλοιπη διαδρομή, απολαύσαμε τη θέα προς το φαράγγι του Λούσιου από το μπαλκόνι-belvedere σε ένα λίγο κατώτερο επίπεδο και τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο καθισμένοι στα παγκάκια που υπήρχαν εκεί γύρω.

Συνεχίσαμε ως τη Μονή Προδρόμου, στα 650 μ. απόσταση, σε χωματόδρομο, όπου συναντούσαμε συνεχώς προσκυνητές. Τη Μονή κατάφερε να δει και εσωτερικά η πρώτη μας ομάδα, η πιο γρήγορη και να απολαύσουν το καφεδάκι που πρόσφεραν οι μοναχοί, γιατί βρίσκονταν εκεί πριν τη 1 η ώρα. Το μεσημέρι  οι μοναχοί κλείνουν το μοναστήρι με την πόρτα, τη διάτρητη από τα βόλια των Τούρκων, όταν έκαναν επίθεση στο μοναστήρι, όπου είχαν καταφύγει οι Στεμνιτσιώτες, το 1779, για να γλιτώσουν.  Δυστυχώς όμως αυτή την ιστορική πόρτα τη βρήκαν κλειστή οι «μικροί» πεζοπόροι κι έτσι απλώς μερικοί ανέβηκαν ως εκεί. Οι υπόλοιποι απόλαυσαν το τρομακτικό, πραγματικά, θέαμα της Μονής από χαμηλά. Η μονή Προδρόμου χτίστηκε τον 16^ο αι., ενώ η ίδρυσή της ανάγεται στον 12^ο αι. Διαθέτει βιβλιοθήκη, φωτογραφίες και γράμματα του Κολοκοτρώνη στο Ηγουμενείο και στο καθολικό της έχει τοιχογραφίες της κρητικής σχολής.

Ακριβώς κάτω από τη Μονή Προδρόμου υπάρχουν δύο μονοπάτια, από τα οποία το ένα οδηγεί στην απέναντι, εντυπωσιακή επίσης Μονή Φιλοσόφου, παλαιά και νέα, και το άλλο κατηφορίζει ως τον ποταμό Λούσιο, ο οποίος είχε ήδη καταστήσει φανερή την παρουσία του, οπτικά και ακουστικά, από ψηλά ήδη από τη Μεταμόρφωση.

Κάποιοι από τη  « μεγάλη » ομάδα επισκέφτηκαν και τη 2^η μονή λίγο πιο πάνω, τη μονή Φιλοσόφου. H Μονή Φιλοσόφου αποτελείται από την Παλαιά και τη Νέα Μονή. Η πρώτη είναι η πιο ιστορική και παλαιά μονή της Αρκαδίας ( ιδρύθηκε το 963 μ.Χ.) από τον Ι. Λαμπαρδόπουλο, τον επονομαζόμενο «Φιλόσοφο», γραμματέα του Νικηφ. Φωκά, απ΄ όπου και το όνομά της. Διαθέτει αξιόλογες τοιχογραφίες. Η Νέα Μονή, στα 400 μ. από την παλιά, διαθέτει επίσης αξιόλογη αγιογράφηση, του 1693, δωρεά εξισλαμισμένου πασά, που ξαναέγινε χριστιανός και είναι αυτός που απεικονίζεται δίπλα στην Αγ. Ελένη στη δυτική πλευρά του ναού. Εδώ λειτούργησε ως το 1764 η «Σχολή της Δημητσάνας», απ΄ όπου αποφοίτησαν ο Γρηγόριος Ε΄ και ο Παλαιών Πατρών Γερμανός.

Όλοι περάσαμε την παλιά ξύλινη γέφυρα του ποταμού και προσεγγίσαμε τις νεροτριβές που υπάρχουν κοντά της, εγκαταλειμμένες πια, αλλά οι οποίες καταφέρνουν να δώσουν κάποια εικόνα της λειτουργίας τους στον σημερινό επισκέπτη.Ανηφορίσαμε για κάποια ώρα στη συνέχεια, ώσπου να αρχίσει το τελικό κατέβασμα προς τον μικρό και χαριτωμένο βυζαντινό ναό του Αγ. Ανδρέα, τον παλιό νερόμυλο του Κόκορη και τον αρχαιολογικό χώρο της αρχαίας Γόρτυνας. Όσοι ακολουθούσαν τη μικρή διαδρομή περιηγήθηκαν στον αρχ. Χώρο, κατέβηκαν κάτω στο ποτάμι και ανέμεναν στην παλιά μονότοξη γέφυρα του Πολυγένη το πούλμαν, φωτογραφίζοντας, μαζεύοντας χορταράκια, μάραθο και αγριολούλουδα. Εν τω μεταξύ έπεφταν και λίγες ψιχάλες, που δεν άργησαν όμως να σταματήσουν.Ο αρχ. χώρος της αρκαδικής Γόρτυνας επιτρέπει στον σημερινό επισκέπτη να δει ερείπια από ναό του Ασκληπιού και από τις ιαματικές λουτρικές εγκαταστάσεις, αρκετά εξελιγμένες για την εποχή τους. Συγκεκριμένα διακρίνεται καθαρά η κεντρική αίθουσα των λουτρών με τις 3 αψίδες και οι βοηθητικοί χώροι, αλλά και διάφορα λείψανα ιερών και άλλων οικοδομημάτων. Κι αυτά είναι μέρος μόνο της αρχαίας πόλης που άκμασε εδώ, δίπλα στον Λούσιο, από τον 4^ο αι. π.Χ. ως τον 2^ο αι. μ.Χ., οπότε καταστράφηκε. Τμήματα των τειχών της πόλης συνάντησαν στα νότια των λουτρών και του ναού του Ασκληπιού οι «μεγάλοι» πεζοπόροι μας, βαδίζοντας προς τη γέφυρα του Ατσίχολου. Τα τείχη αυτά είναι κρυμμένα σε πυκνή βλάστηση και αν κάποτε γίνουν ανασκαφές στο χώρο θα αναδείξουν την αρχαία πολιτεία της Γόρτυνας.

 Κατηφορικό το μονοπάτι μέχρι τη γέφυρα του Ατσίχολου, δίπλα πάντα στον Λούσιο άλλοτε ψηλότερα και άλλες φορές δίπλα στην κοίτη του. Η μικρή μπόρα που ξέσπασε και το κατεστραμμένο σε πολλά σημεία μονοπάτι δυσκόλεψαν περισσότερο τη διαδρομή της γρήγορης ομάδας, αλλά βοηθώντας ο ένας τον άλλον στα δύσκολα περάσματα τα καταφέραμε, βάλαμε τα στεγνά και ανεβήκαμε προς Ατσίχολο και Βλαχοράφτη, για να πάρουμε την ομάδα που έκανε ράφτινγκ. Τους βρήκαμε μέσα στην καλή χαρά να απολαμβάνουν το νόστιμο σπιτικό φαγητό που τους προσέφερε στις εγκαταστάσεις τους η Trekking Hellas και με το κρασάκι είχαν ευθυμήσει. Πέρασαν με τη σειρά τους και αυτοί τη μέρα τους πάρα πολύ ωραία. Το ένα πούλμαν, αφού άφησε τους πεζοπόρους στη Στεμνίτσα συνέχισε με την ομάδα του ράφτινγκ για Ελληνικό –Ατσίχολο και έφτασε στις εγκαταστάσεις της Trekking Hellas. Εδώ φόρεσαν τις ειδικές στολές και τα κράνη και με το πουλμανάκι κατευθύνθηκαν στη γέφυρα του Ατσίχολου. Όλοι  μπήκαν στις βάρκες σε ομάδες των 6-7 ατόμων, φόρεσαν τα σωσίβια και έκαναν πρακτική εκπαίδευση πάνω στις βάρκες. Στη συνέχεια ξεκίνησαν κωπηλατώντας στον ποταμό Λούσιο, έχοντας πάντα η κάθε βάρκα τον οδηγό της. Ακούγοντας τα παραγγέλματα του οδηγού κωπηλατούσαν  στα κρυστάλλινα νερά του ποταμού, περνώντας από συναρπαστικά περάσματα με σκαλιστούς βράχους και πυκνά  φυτά και δέντρα. Όλοι μαζί κωπηλατούσαν, για να αποφύγουν τα εμπόδια, ενώ σε δυο- τρεις μικρούς καταρράκτες οι βάρκες έπεφταν από ψηλά στα αφρισμένα νερά. Σε ένα πλάτωμα του ποταμού όλοι κολύμπησαν στα κρύα νερά του και ύστερα συνέχισαν μέχρι τη γέφυρα  του Κούκου φτάνοντας στον ποταμό Αλφειό, όπου και συνέχισαν το rafting σε ακόμα πιο εντυπωσιακά περάσματα. Στο τέλος της διαδρομής επισκέφτηκαν τον μεγάλο καταρράκτη  και απόλαυσαν τη δροσιά του μπαίνοντας  κάτω από τα νερά και ύστερα, αφού φόρτωσαν τις βάρκες στα αγροτικά,  μπήκαν στο πουλμανάκι για τις εγκαταστάσεις. Όλοι ήταν ευχαρι-στημένοι, γιατί έζησαν μια μοναδική εμπειρία καθ΄ όλη τη διάρκεια του rafting.

Εν τω μεταξύ το δεύτερο πούλμαν οδήγησε στην Καρύταινα τους « μικρούς » πεζοπόρους, οι οποίοι γευμάτισαν στο εστιατόριο ενός ξενοδοχείου και έπειτα ανηφόρισαν – μερικοί το έκαναν με τα πόδια - στην πλατεία του παραδοσιακού οικισμού, όπου παρέμειναν ως τις 6:30 το απόγευμα. Η θέα από ψηλά, καθώς ανηφορίζαμε, εκπληκτική, με τη γέφυρα πάνω από τον Αλφειό, στο βάθος, να κυριαρχεί στο καταπράσινο τοπίο. Το ισχυρό και εντυπωσιακό, χτισμένο στα μέσα του 13^ου αι. από τους Φράγκους, Κάστρο 1-2 θαρραλέοι μόνο κατάφεραν να το πλησιάσουν.

Εκεί βρίσκονταν ήδη οι « τουρίστες » μας, οι οποίοι είχαν επισκεφθεί την ιστορική  Δημητσάνα με το περίφημο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης και την όμορφη Στεμνίτσα, τη «χωριατοπούλα του Μωριά», όπως την αποκαλούσε ο Κολοκοτρώνης. Η Δημητσάνα ήταν η πατρίδα του Γρηγορίου Ε΄ και του Παλαιών Πατρών Γερμανού και έπαιξε σημαντικό ρόλο στην Επανάσταση του ΄21 λόγω των μπαρουτόμυλων που υπήρχαν εδώ. Διαθέτει ενδιαφέρουσα βιβλιοθήκη και παλιό δημοτικό σχολείο. Η Στεμνίτσα εντυπωσιάζει με τις παλιές και σημαντικότατες μεταβυζαντινές εκκλησίες της, το λόφο με το μεσαιωνικό Κάστρο και τα γραφικά καλντερίμια στη γειτονιά του, τα ερειπωμένα αρχοντικά και το πλουσιότατο λαογραφικό μουσείο. Ονομαστή κάποτε για τη βιοτεχνία κατασκευής καμπάνας και τους αργυροχρυσοχόους της εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να διδάσκει την τέχνη αυτή στην ομώνυμη Σχολή, η οποία στεγάζεται σε όμορφο πετρόκτιστο και καλοσυντηρημένο κτίσμα. Αφού έφθασαν και οι «γενναίοι» μας, που είχαν κατέβει ως τη γέφυρα του Ατσίχολου καθώς και η ομάδα που έκανε ράφτινγκ, όλοι μαζί αναχωρήσαμε για τη Νίκαια στις 6:30, όπου φτάσαμε κατά τις 9:30, αφού κάναμε μια στάση στο Σπαθοβούνι, «χορτάτοι» όλοι από … τις ποικιλίες της ημέρας!

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•