29-31 Ιουλίου 2011

Το παρεάκι μου, ο Πάνος, ο Άλκης και ο Γιώργος μαζί με τον « Φυσιολάτρη», τον Ορειβατικό 'Ομιλο Νίκαιας, αφήσαμε τη τσιμεντούπολη της Αθήνας για μία τριήμερη εκδρομή στον Όλυμπο. Μαζί μας ήταν και μια παρέα Γάλλων που ξεκίνησαν από τη Γαλλία για να ανέβουν στον ξακουσμένο στα πέρατα του κόσμου Όλυμπο.

Το ταξίδι μας προς τον Όλυμπο, το βουνό των δώδεκα Θεών της αρχαιότητας, ξεκίνησε με ευχάριστη διάθεση και κυρίως μεγάλη περιέργεια να κατανοήσουμε τον λόγο για τον οποίο οι αρχαίοι Έλληνες επέλεξαν το συγκεκριμένο τόπο για να χτίσουν το μυθικό παλάτι των δώδεκα Θεών τους. Όλες μας οι απορίες λύθηκαν τη στιγμή που κατεβήκαμε από το πούλμαν, φτάνοντας στα Πριόνια και αντικρίζοντας το μαγευτικό τοπίο ολόγυρά μας. Στη διαδρομή κάθε τόσο συναντούσαμε ανθρώπους από όλες τις χώρες του κόσμου που ανέβαιναν και κατέβαιναν στο μονοπάτι, άλλοι περπατώντας και μερικοί τρέχοντας. Ένας χαιρετισμός, ένα «μπράβο, κουράγιο και σε λίγο φτάνετε», καθώς και μια σύντομη κουβεντούλα διέκοπταν για λίγο τη πορεία μας. Μέσα στη μαγεία και την ησυχία του φαραγγιού ακούστηκαν να ανεβαίνουν κάποια κουδουνάκια. Έκπληκτοι είδαμε να ανεβαίνουν το μονοπάτι πέντε-έξι μουλάρια φορτωμένα με τα σακίδιά μας που τα ανέβαζαν στο καταφύγιο και πίσω τους ακολουθούσαν δυο σκυλάκια.

Μετά από τρεις ώρες κουραστική πεζοπορία φτάσαμε στο καταφύγιο «Σπήλιος Αγαπητός», σήμερα «Ζολώτας» αργά το απόγευμα. Ξεκουραστήκαμε, φάγαμε και ενώ χαζεύαμε τη θέα προς το Λιτόχωρο μας περίμενε μια μεγάλη έκπληξη. Ξαφνικά γύρω στις 10 το βράδυ όλα τα φώτα του καταφυγίου έσβησαν και ο χώρος φωτίστηκε από εκατομμύρια αστέρια που τρεμόπαιζαν στον ουρανό. Οι πιο ρομαντικοί κοιτούσαν τον ουρανό αγκαλιά με το ταίρι τους, όσο εμείς κάναμε μαθήματα αστρονομίας. Ξεχωρίσαμε στον ουρανό τη Μικρή και τη Μεγάλη Άρκτο, τον Πολικό αστέρα, το Βέγα, τη Κασσιόπη και τον Αρκτούρο, καθώς και τον αστερισμό του αετού που μας επιβεβαίωσε το γεγονός ότι οι αετοί χτίζουν ψηλά τις φωλιές τους. Ο δικός μας αετός φώλιασε στον ουρανό. Κοιτώντας τα άστρα καταλάβαμε πόσο μικροί είμαστε, πόσο πελώριο είναι το σύμπαν και πόσα έχουμε να μάθουμε ακόμα για τον κόσμο. Όπως έλεγε και ο Σωκράτης «εν οίδα ότι ουδέν οίδα», (ένα μόνο ξέρω, ότι δεν ξέρω τίποτα). Στο πορτρέτο των αστεριών με φόντο τον απέραντο ουρανό συναντήσαμε την απέραντη ομορφιά που μας ταξίδεψε σε μια άλλη διάσταση.

Το επόμενο πρωί όλη η ομάδα μαζί μας και εννιά Γάλλοι τουρίστες και με αρχηγό τον έμπειρο κ. Θύμιο Χ. βάλαμε πλώρη για την κορυφή του Μύτικα, έχοντας τον Άλκη να μας υπενθυμίζει πως «απ’ όσα βουνά βλέπουμε τριγύρω εμείς θα πάμε πιο ψηλά». «Το ξέρουμε», του απαντούσαμε όλοι. Αυτό όμως που δεν ξέραμε ήταν πως η πραγματική δράση ξεκινούσε τη στιγμή που φτάσαμε στο «Λούκι» γύρω στα 2.700 μέτρα υψόμετρο. Για μια στιγμή σκέφτηκα να μην ανέβω στην κορυφή και απλά να ακολουθήσω το πλήθος τουριστών που συνέχιζαν για τα άλλα καταφύγια στο οροπέδιο των Μουσών. Αναθεώρησα τη σκέψη μου μόλις άκουσα μια κοπέλα από ένα αμερικάνικο κολέγιο να λέει «You will never be ready for this, you just have to do it »(δεν θα 'σαι ποτέ προετοιμασμένη για να κάνεις κάτι τέτοιο, πρέπει απλά να το κάνεις). Κι έτσι η αδρεναλίνη χτύπησε κόκκινο.

Καθώς ανεβαίναμε στα απότομα βράχια, κοιτούσαμε πού και πού το χάος από κάτω μας μόνο και μόνο για επιβεβαίωση, για να δούμε τί καταφέραμε. Δε θα ξεχάσω τα συναισθήματα που μας περιέγραψε ο Πάνος, σκακιστής 17 χρόνων, όταν το αριστερό του πόδι γλίστρησε σε μια πέτρα και το μυαλό του σταμάτησε να λειτουργεί για μερικά κλάσματα του δευτερολέπτου, ιδιαίτερα μετά από τις ιστορίες για ανθρώπους που άφησαν την τελευταία τους πνοή στην προσπάθεια να κατακτήσουν την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας.

Η ανακούφιση ήρθε μόλις φτάσαμε στην κορυφή και βγάλαμε τα κράνη μας, με την Ελληνική σημαία να στέκεται εκεί περήφανη για όλους μας. Απολαύσαμε την απόλυτη ελευθερία που σου δίνει το βουνό για να φωνάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς και να εκτονωθείς. Νιώσαμε τόσο δυνατοί όσο οι θεοί του Ολύμπου. Αγναντεύοντας ολάκερο το βασίλειο να απλώνεται στα πόδια μας, από τη μακρινή Πίνδο μέχρι τη Θεσσαλονίκη και το Άγιο Όρος και από τη Εγνατία Οδό μέχρι το Θεσσαλικό κάμπο. Πίναμε νερό και τρώγαμε αμύγδαλα, όμως εκεί πάνω έμοιαζαν με αμβροσία και νέκταρ! Βρισκόμασταν κυριολεκτικά πάνω από τα σύννεφα με τα αγαπημένα μας πρόσωπα καθώς η μαγεία του βουνού των θεών έδινε στα πάντα μια λάμψη που αναζωογονεί την ψυχή και το σώμα. Ο Γιώργος, λάτρης της φύσης, φανατικός φωτογράφος και μελλοντικός φοιτητής ναυπηγικής ήταν τυχερός που δεν πέσανε έξω τα καράβια του. Έγραψε στο αναμνηστικό βιβλίο που υπάρχει στη κορυφή του Μύτικα: “30/07/11 Σήμερα κατάφερα έναν άθλο, τον πρώτο στα 17 μου χρόνια”.

Κατεβαίνοντας από το Μύτικα και βλέποντας την κορυφή δε πιστεύαμε στα μάτια μας ότι είχαμε καταφέραμε να πάμε τόσο ψηλά. Νιώσαμε δυνατοί παίρνοντας δύναμη από τους Ολύμπιους θεούς και συνεχίσαμε για το οροπέδιο των Μουσών. Διασχίζοντας τα απότομα φαράγγια εκεί όπου ο ήλιος δεν έφτανε βλέπαμε κατακαλόκαιρο τεράστια κομμάτια παγωμένα με χιόνι.

Στη διαδρομή συναντήσαμε ένα κοπάδι καμιά εικοσαριά αγριοκάτσικα που μας κοίταζαν έκπληκτα έτοιμα να το βάλουν στα πόδια, σα να μας έλεγαν «που ξεφυτρώσατε εσείς εδώ πέρα στα λημέρια μας;».

Την τελευταία μέρα άρχισε η αντίστροφη πορεία. Πρωί-πρωί φορτώσαμε τα πράγματα στα μουλάρια και κατηφορίσαμε για τα Πριόνια. Στα πόδια μας είχαμε φτερά και σε μια ώρα και κάτι φτάσαμε στο κάτω καταφύγιο. Εκεί μας περίμενε το πούλμαν με την άλλη ομάδα που διέσχισε το φαράγγι του Ενιπέα και όλοι μαζί απολαμβάνοντας ένα μπανάκι στο Πλαταμώνα επιστρέψαμε στην Αθήνα.

Καφώρου Δανάη

Πεζοπορία στο φαράγγι του Ενιπέα

29-31 Ιουλίου 2011

Το Σάββατο 30 Ιουλίου ξυπνήσαμε νωρίς το πρωί και αναχωρήσαμε από το καταφύγιο του Σταυρού για τα πανέμορφα Πριόνια με σκοπό να διασχίσουμε το φαράγγι του Ενιπέα. Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα σε κάτι τέτοιο, οπότε δεν ήξερα τί ακριβώς να περιμένω. Ξεκινήσαμε λοιπόν γύρω στις 9.00, αφού βγάλαμε πρώτα πολλές φωτογραφίες στο χαρακτηριστικό γεφυράκι που σήμαινε και την αρχή της πορείας μας.

Αρχικά, το μονοπάτι που ακολουθήσαμε ήταν πολύ εύκολο. Στη συνέχεια όμως, έγινε πιο δύσκολο, αφού ορισμένα σημεία του ήταν έντονα κατηφορικά (ενίοτε και ανηφορικά), γεμάτα πέτρες. Φυσικά, αυτό δεν μας αποθάρρυνε καθόλου.

Οι συνεχείς εναλλαγές του φυσικού τοπίου ήταν μία μοναδική εμπειρία. Το μονοπάτι (Ε4) περνούσε μέσα από ατελείωτα δάση με πυκνή βλάστηση. Συναντήσαμε αγριόδαφνες, κέδρους κ.ά., ενώ όση ώρα προχωρούσαμε, μας ακολουθούσε ο ήχος του τρεχούμενου νερού και κάθε τόσο βρίσκαμε ρυάκια, ποταμάκια με μικρές γέφυρες, γούρνες και καταρράκτες με παγωμένα, κρυστάλλινα νερά. Δύο θαρραλέοι μάλιστα από την ομάδα μας, δε δίστασαν να βουτήξουν στα παγωμένα νερά μιας βάθρας - οι υπόλοιποι μείναμε φυσικά , θεατές!

Επισκεφθήκαμε επίσης την Παλαιά Μονή Διονυσίου, ένα όμορφο και γραφικό μοναστήρι με υπέροχη θέα και λίγο αργότερα το ιερό σπήλαιο όπου μόνασε ο Όσιος Διονύσιος. Ήταν αμέτρητες οι φορές που σταματούσαμε εκστασιασμένοι όταν βρισκόμασταν σε υψηλά σημεία, για να φωτογραφήσουμε το καταπράσινο φαράγγι που απλωνόταν μπροστά μας.

Πέρα από την ομορφιά της φύσης, άλλο ένα στοιχείο που κάνει την εμπειρία αυτή τόσο καλή, είναι η ατμόσφαιρα που υπήρχε μεταξύ μας στο γκρουπ. Παρόλο που ήμουν καινούργια, όλοι με έκαναν να νιώσω άνετα, καθώς ήταν πολύ φιλικοί και με ιδιαίτερα ομαδικό πνεύμα. Βοηθούσε πάντα ο ένας τον άλλον όποτε υπήρχε ανάγκη και κανείς δεν ήθελε να αφήσει τον άλλον πίσω, ενώ, βέβαια, δεν έλειψαν και οι στιγμές γέλιου. Ήμασταν όλοι μια μεγάλη παρέα, ανεξάρτητα από την ηλικία μας. Όσο για την ευχαρίστησή μας όταν φτάσαμε στο Λιτόχωρο το απογευματάκι, ήταν πολύ μεγάλη. Εκεί μας περίμενε το πούλμαν με τους υπόλοιπους του γκρουπ για να πάμε στην παραλία για μπάνιο. Η αίσθηση ανακούφισης και αναζωογόνησης όταν βουτήξαμε στη θάλασσα ήταν απερίγραπτη. Πάντως, γενικά, οι εικόνες φυσικού πλούτου που είδαμε σε αυτή τη διαδρομή μας αποζημίωσαν και με το παραπάνω για την κούραση που νιώσαμε και τον ιδρώτα που χύσαμε! Αυτό ήταν και η μεγαλύτερη επιβράβευση!

Είμαι πολύ ικανοποιημένη από αυτή την εμπειρία και απορώ γιατί δεν το είχα δοκιμάσει νωρίτερα. Συνιστώ αυτές τις εξορμήσεις σε όλους όσοι αγαπούν τη φύση και νιώθουν την ανάγκη να ξεφεύγουν από τη φασαρία και το γκρίζο της πόλης. Αυτά είχα να πω και αναμένω την επόμενη εκδρομή με ενθουσιασμό!

Μαργαρίτα Βαβαρούτσου

{gallery}olympos-enipeas11{/gallery}